Tomek w grobowcach faraon?w, стр. 81

Gordon musial pozostac ze swoimi zolnierzami na statku, by pilnowac wiezniow.

Polacy chcieli jak najszybciej wracac ze wzgledu na Tomka, oslabionego dlugim wiezieniem. Wilmowski goraco pragnal wywiezc go czym predzej z niebezpiecznego, goracego, wilgotnego klimatu. Mysleli takze o pozostawionej w Chartumie Sally, chorej i samotnej, do ktorej niepredko dotra dobre wiesci. Marzyli o dniu w ktorym znowu beda razem. Szczesliwi jak nigdy dotad i jak nigdy dotad swiadomi kruchosci tego szczescia.

Jednemu zaproszeniu nie mogli wszakze odmowic. Musieli wziac udzial w uczcie w wiosce Kisumu. Udali sie tam cala czworka. Towarzyszyli im Madzid i Nadzib, uwolniony razem z Tomkiem. Smuga upolowal jeszcze dwie antylopy, by nie przybywac z pustymi rekami.

Zanim jeszcze nadszedl wieczor uczty, do Nowickiego podszedl Awtoni.

– Kuja! [200] Kuja! – powiedzial.

– Co mowisz? – spytal Nowicki – Isc za mna! – Awtoni powtorzyl po angielsku.

Marynarz, a takze Tomek i Madzid bez slowa ruszyli za nim. Chlopiec zaprowadzil ich na swoja ulubiona polane i usadowil w zaroslach na jej skraju. Sam zaczal krazyc po lace, pogwizdujac z cicha. W krzakach naprzeciw uslyszeli szelest. Zaniepokojony Nowicki chwycil za bron. Tomek uspokajajaco polozyl mu dlon na ramieniu.

W wysokiej trawie pojawil sie ptak. Wyciagal szyje i jakby przeciagal sie, rozposcierajac skrzydla. Podniosl i opuscil glowe, klekocac, jakby klanial sie przed Awtonim. Ten chwycil go za szyje i zaczal glaskac. Ptak przyjmowal pieszczote cierpliwie i z wielkim zadowoleniem. Stalowe piora, z lekko zielonym i granatowym odcieniem, unosily sie z rozkosza. Awtoni przemawial do niego polglosem. Wreszcie zawolal cicho:

– Buana! Buana! Kuja! [201]

Z wielka ostroznoscia podeszli blizej. Ptak zaczal krecic glowa, otwierajac swoj ogromny dziob, ale uspokojony przez Awtoniego pozwolil im sie zblizyc.

– Abu markub – szepnal Madzid. – Ojciec pantofla – przetlumaczyl na angielski arabska nazwe ptaka.

– Tak, to trzewikodziob [202] – potwierdzil Tomek. – Mamy szczescie. Zyje tylko w tej czesci Afryki.

Byli wzruszeni niezwykla przyjaznia chlopca z dzikim, wolnym ptakiem. Przyjrzawszy mu sie do woli, zostawili Awtoniego z ulubiencem, a sami wrocili do wioski.

Wieczorem rozpoczela sie uczta. Smuga poprosil Kisumu, aby pokazal im owo cudowne lekarstwo na przejedzenie. Wszyscy czterej Polacy z prawdziwym zdumieniem ogladali buteleczke z lekiem wyprodukowanym w Krakowie, lekiem, ktory Murzyni w tej wiosce czcili niemal jak fetysz. Wedlug wodza, dziwny bialy uzdrowiciel goscil w ich wiosce ze cztery lata temu.

– To wielki czarownik – tlumaczyl Kisumu. – Wielki jak buana – dodal, patrzac na Nowickiego.

– O! Tak! Wielki czarownik – wtorowal Munga.

Kisumu tymczasem poczal grzebac w koszu i z nabozna czcia wydobyl kajet i… olowek. W zeszycie bylo kilka odrecznych szkicow typow ludzkich, charakterystycznych dla tej czesci Afryki. Murzyni tlumaczyli, ze bialy mierzyl ich, zagladal do ust i wszystko przenosil na papier.

– Wielki, wielki czarownik! – mowili z zachwytem, przewracajac bialkami oczu.

– Kto to mogl byc? – zastanawial sie Nowicki.

– Przypuszczam, ze jakis uczony [203] - odparl Wilmowski. – W ostatnich latach organizowano wiele wypraw naukowych do Afryki. Jesli byl Polakiem, to z pewnoscia pochodzil z Galicji, bo lek wyprodukowano przeciez w Krakowie.

Zaplanowali droge powrotna w ten sposob, by pomoc Gordonowi przy transportowaniu jencow do Hoima, stolicy krolestwa Bunyoro. Gordon obawial sie, ze z garstka czarnoskorych zolnierzy nie podola zadaniu.

Usadowili jencow w kilku dlugich lodziach. Ci zachowywali sie spokojnie. Zrezygnowani, nie probowali ucieczki. Harry, zwany czlowiekiem z korbaczem, mimo ze probowano z nim rozmawiac, nie wymowil ani jednego slowa. Patrzyl tylko z pogarda i nienawiscia.

Z Butiaby, jednego z portow u wybrzezy Jeziora Alberta, dotarli do Hoima droga wsrod wulkanow, poprzetykanych dzungla z poteznymi, przeszlo trzydziestometrowymi drzewami mahoniowymi i hebanowymi. Mijali sawanne pokryta polami upraw tytoniu, prosa i kukurydzy. W Hoima przyjal ich wicegubernator z ramienia Wielkiej Brytanii oraz panujacy czarnoskory krol Bunyoro, Andrea Luhanga. W kilka dni pozniej, przeznaczona specjalnie dla nich, rzadowa szalupa wyruszyli z Butiaby do Rejaf polozonego w poblizu pierwszej, liczac od poludnia, katarakty na Nilu.

Tomek glownie odpoczywal i nabieral sil. Obiecal przyjaciolom dokladna relacje o tym, czego doswiadczyl i jak zyl przez caly ten dlugi okres, kiedy uwazali go za zmarlego. O cokolwiek go jednak pytali, odpowiadal niezmiennie: – Pozniej. Pozniej, kiedy bedziemy razem, kiedy spotkamy sie wreszcie wszyscy. I nie martwcie sie – dodawal z przeblyskiem dawnego humoru – wystarczy tego na dlugie dni i godziny.

Czesto ogladali za to posazek faraona, o ktorego istnieniu i utracie opowiadala Smudze i Wilmowskiemu Sally w obozie u stop Kolosow Memnona. Zastanawiali sie wciaz, jaka tez kryje tajemnice? A Tomek usmiechal sie, biorac go do reki. Jakby wiedzial…