La Smeralda Urbo de Oz, стр. 6

Kiam la popolo de la Smeralda Urbo informigis ke

Doroteo revenis al ili ciu fervoris vidi sin, car la knabineto estis cies favorato en la Lando Oz. De tempo al tempo kelkaj el la homoj el la granda ekstera mondo trovis eblon eniri tiun felandon, sed kun unu escepto

ciuj estis akompanantoj de Doroteo kaj montrigis tre agrablaj personoj. La escepto kiun mi menciis estis la mirinda Sorcisto de Oz, prestidigitisto el Omaha kiu supreniris en balono kaj estis portita de aer ?uo al la Smeralda Urbo. Liaj kuriozaj kaj enigmaj lertajoj dumtempe kredigis la popolon de Oz ke li estas granda sorcisto, kaj li regis ilin gis Doroteo alvenis dum sia unua vizito kaj pruvis ke la Sorcisto estas nur carlatano.

Li estis milda, bonkora vireto, kaj Doroteo poste amikigis kun li. Kiam, post foresto, la Sorcisto revenis al la Lando Oz, Ozma akceptis lin gracie kaj hejmigis lin en parto de la palaco.

Aldone al la Sorcisto du aliaj el la ekstera mondo ricevis permeson hejmi en la Smeralda Urbo. La unua estis agrable kurioza Vilulo, kiun Ozma nomumis Registo de la Regaj Magazenoj, kaj la dua estis Flava Kokino nomata Vilcinjo, kiu havis belan domon en la gardenoj malantau la palaco, kie si vartis grandan familion. Ili ambau estis malnovaj kamaradoj de Doroteo, do vi komprenas ke la knabineto estis tre grava persono en Oz, kaj la popolo opiniis ke si bonfortunigis gin, kaj amis sin preskau tiom kiom Ozman. Dum siaj pluraj vizitoj tiu knabineto estis la detruinto de du ?sorcistinoj kiuj perfortis la popolon, kaj si trovis vivantan birdotimigilon kiu estis nun unu el la plej popularaj personoj en la tuta felando. Helpate de la Birdotimigilo si savis Nocjon Hakiston, Stanan Lignohakiston kiu ests rustiginta en soleca arbaro, kaj la stanulo nun estis la Imperiestro de la Lando de la Palpbrumoj kaj multe amata pro sia afabla koro. Ne mirigas ke la popolo opiniis ke Doroteo bonfortunigis gin! Tamen, kvankam sajnas strange, si faris ciujn tiujn mirindajojn ne car si estis feino au havis iajn ajn magiajn povojn, sed car si estis simpla, dolca kaj ?dela knabineto kiu estis honesta kaj al si mem kaj al ciuj renkontatoj. En ci tiu lando en kiu ni logas simpleco kaj afableco estas la solaj magiaj sceptroj kiuj faras mirindajojn, kaj en la Lando Oz Doroteo trovis ke tiuj samaj kvalitoj akiris por si la amon kaj admiron de la popolo. Efektive, la knabineto akiris multajn varmajn amikojn en la felando, kaj la sola vera malgojo iam spertita de la Ozanoj estis la foriro de Doroteo kiam si reiris al sia hejmo en Kansas.

Nun oni goje bonvenigis sin, kvankam neniu, escepte de Ozma, unue sciis ke ?ne si venis por resti por ciam.

Tiun vesperon Doroteo akceptis multajn vizitantojn, kaj inter ili estis granduloj kiaj Tiktoko, masinulo kiu pensis kaj parolis kaj movigis per horlogmekanismo; sia malnova akompananto la afabla Vilulo; Jocjo Kukurbokapo, kies korpo estis el brancoj kaj kies kapo estis matura kukurbo sur kiun vizago estis cizita; la Malkuraga Leono kaj la Malsata Tigro, du grandaj bestoj el la arbaro, kiuj servis

Princinon Ozman; kaj Profesoro M. P. Sancelinsekto, P. E.

La sancelinsekto estis rimarkinda ulo. Iam li estis eta insekteto, rampanta en lernejcambro, sed oni ekvidis lin kaj li estis multe pligrandigita por ke oni povu pli klare vidi lin, kaj estante pligrandigita li eskapis. Li ciam restis granda, kaj li vestis sin kiel dando kaj estis tiom plena de scio kaj informo (kiuj estas tute apartaj aferoj), ke li nomumigis Profesoro kaj la cefo de la Rega Kolegio.

Doroteo ricevis belan viziton de tiuj malnovaj amikoj, kaj ankau longe konversaciis kun la Sorcisto, kiu estis malgranda kaj maljuna kaj velkinta kaj sekiginta, sed gaja kaj aktiva kiel infano. Post tio si iris vidi la rapide kreskantan kokidan familion de Vilcinjo.

Toto, la nigra hundeto de Doroteo, ankau estis elkore akceptata. Toto estis speciala amiko de la Vilulo, kaj li konis ciun alian. Car li estis la sola hundo en la Lando Oz, lin multe respektis la popolo, kiuj kredis ke bestoj meritas cian respekton se ili dece kondutas.

Doroteo havis kvar belajn cambrojn en la palaco, kiuj estis ciam rezervitaj por sia utiligo kaj nomigis “la cambroj de Doroteo. ”Ili konsistis el bela salono, sinvestocambro, delikata litocambro kaj granda marmora bancambro. Kaj en tiuj cambroj estis cio kion koro povus deziri, metita tien pro ama konsidero fare de Ozma por ke sia amikineto povu uzi gin. La regaj vestofaristoj konis la dimensiojn de la knabineto, do ili ciam certigis ke la srankoj en sia sinvestocambro estas ciam plenaj de belaj roboj ciaspecaj kaj taugaj por cia bezono. Ne mirigas ke Doroteo rifuzis kunporti siajn malnovajn kalikotajn kaj plejdkatunajn robojn! Ci tie cio kara al la koro de knabineto estis provizita abunde, kaj nenio egale rica kaj bela estus trovebla en la plej grandaj magazenoj en Usono. Kompreneble Doroteo guis ciujn tiujn luksajojn, kaj si preferis gis tiam logi en Kansas nur car siaj onklo kaj onklino amis sin kaj bezonis ke si estu kun ili.

Nun, tamen, cio estos sangita, kaj Doroteo vere pli gojis sciante ke siaj karaj parencoj partoprenos en sia bona fortuno kaj guos la gojojn de la Lando Oz ol ke si mem posedos tian lukson.

La sekvan matenon, pro peto de Ozma, Doroteo vestis sin per bela cielblua robo el rica silko, ornamita per veraj perloj. La bukoj de siaj suoj ankau estis inkrustitaj per perloj, kaj pli da tiuj senprezaj gemoj estis sur bela koroneto kiun si portis sur sia frunto.

“Car, ”diris sia amikino Ozma, “ekde nun, kara, vi devos alpreni vian justan rangon kiel Princino de Oz, kaj estante mia elektita kunulino vi devos vesti vin konvene lau la digno de via rango. ”

Doroteo konsentis al tio, kvankam si sciis ke nek roboj nek juveloj povus fari el si ion alian ol simplan, senafektan knabineton, kia ciam si estis.

Tuj kiam ili ?nis la matenmangon —la knabinoj kunmangis en la bela buduaro de Ozma —la Reganto de Oz diris:

“Nun, kara amikino, ni uzos la Magian Zonon por transporti viajn onklon kaj onklinon el Kansas al la Smeralda Urbo. Sed mi opinias ke estus dece, akceptante tiel distingitajn gastojn, ke ni sidu en mia Trono- Cambro. ”

“Ho, ili ne estas tre ’stingitaj, Ozma, ”diris Doroteo.

“Ili estas nur ordinaraj homoj, kia mi. ”

“Ili estas viaj amikoj kaj parencoj, Princino Doroteo, do ili certe estas distingitaj, ”respondis la Reganto ridetante.

“Ili —ili apenau ne scios kompreni viajn belajn meblojn kaj aliajojn, ”protestis Doroteo, serioze. “Eble timigos ilin vidi vian grandan Trono-Cambron, kaj eble ni prefere iru en la malantauan gardenon, Ozma, kie la brasikoj kreskas kaj la kokidoj ludas. Tiel sajnos pli nature al Onklo Henriko kaj Onklino Em. ”

“Ne; ili unue vidos min en mia Trono-Cambro, ” respondis Ozma, decideme; kaj kiam si parolis per tiu tono Doroteo sciis ke estus malsage oponi sin, car Ozma kutimis esti obeata.

Do kune ili iris al la Trono-Cambro, grandega kupolhava cambro en la centro de la palaco. Tie staris la rega trono, konstruita el solida oro kaj inkrustita per valoraj stonoj su ?caj por provizi la stokon de deko da juvelbutikoj en nia lando.

Ozma, kiu surhavis la Magian Zonon, sidigis sin en la tronon, kaj Doroteo sidis ce siaj piedoj. En la cambro kunigis multaj gesinjoroj de la kortego, vestite per ricaj vestajoj kaj surhavante valorajn juvelojn. Du grandegaj bestoj kauris, unu ce ciu ?anko de la trono —la Malkuraga Leono kaj la Malsata Tigro. En balkono alte en la kupolo orkestro ludis dolcan muzikon, kaj sub la kupolo du elektraj fontanoj sendis sprucojn de kolorita parfumita akvo alten preskau trafante la arkan plafonon.

“Cu vi pretas, Doroteo? ”demandis la Reganto.

“Mi pretas, ”respondis Doroteo; “sed mi ne scias cu Onklino Em kaj Onklo Henriko pretas. ”

“Ne gravos, ”deklaris Ozma. “La malnova vivo certe malmulte interesas ilin, kaj ju pli frue ili komencos la novan vivon ci tie des pli felicaj ili estos. Ili venas nun, kara! ”

Dum si parolis, tie antau la trono ekaperis Onklo Henriko kaj Onklino Em, kiuj kelkmomente staris senmove, gapante per blankaj kaj surprizegitaj vizagoj la scenon kiu frontas ilin. Se la gesinjoroj ceestantaj ne estus tiom gentilaj, mi certas ke ili mokus la du fremdulojn.

La jupo de la kalikota robo de Onklino Em estis iom levita, kaj si surhavis fadintan bluan antausirmtukon ornamitan per kvadratetoj. Sia hararo estis iom senorda kaj si surhavis paron da malnovaj panto ?oj de Onklo Henriko. Per unu mano si tenis sekigotukon kaj per la alia parte fenditan porcelanan teleron, kiun si visadis kiam subite si estis transportita al la Lando Oz.

Onklo Henriko, kiam atingis lin la alportigo, estis en la brutejo “taskante. ”Li surhavis cifonan kaj multe malpuran pajlan capelon, kvadratetornamitan cemizon sen kolumo kaj bluan kovroveston kies maleolumoj estis en liaj malnovaj bovinhautaj botoj.

“Jadi! ”anhelegis Onklo Henriko, cirkaurigardante kvazau tute senkomprene.

“Nu, jadjadi! ”guglis Onklino Em, per rauka timoplena voco. Siaj okuloj ekvidis Doroteon, kaj si diris:“Cu-c-c-cu ne aspektas kiel nia knabineto —nia Doroteo, Henriko? ”

“Ho, atentu, Em! ”kriis la maljuna viro, dum Onklino Em antauenpasetis; “atentu la sovagajn bestacojn au vi p’reos! ”

Sed jam Doroteo antauensaltis kaj cirkaubrakumis siajn onklinon kaj onklon ame, kaj poste prenis iliajn manojn per la propraj.

“Ne timu, ”si diris al ili. “Vi nun estas en la Lando

Oz, kie vi logos por ciam kaj estos komfortaj kaj felicaj.

Vi neniam denove bezonos geni vin pri io ajn, car estos tute nenia ebla geno. Kaj vi suldas tion tutan al la komplezemo de mia amikino Princino Ozma. ”

Nun si gvidis ilin antau la tronon kaj pludiris:

“Via Mosto, jen Onklo Henriko. Kaj jen Onklino Em. Ili volas danki vin pro sia alportigo ci tien el Kansas. ”

Onklino Em penis “platigi”sian hararon, kaj si kasis la sekigotukon kaj la teleron sub sian antautukon dum si riverencis al la bela Ozma. Onklo Henriko deprenis sian pajlan capelon kaj tenis gin mallerte per siaj manoj.

Sed la Reganto de Oz starigis kaj venis de sia trono por saluti siajn novevenintajn gastojn, kaj si ridetis tiel dolce al ili kiel se ili estus rego kaj regino.

“Vi estas tre bonvenaj ci tie, kien mi alportis vin pro Doroteo, ”si diris gracie, “kaj mi esperas ke vi estos plene felicaj en via nova hejmo. ”Post tio si turnis sin al siaj korteganoj, kiuj staradis silente kaj serioze rigardante la scenon, kaj pludiris:“Mi prezentas al mia popolo la amatajn Onklon Henrikon kaj Onklinon Emon de nia Princino Doroteo, kiuj de nun estos niaj kunregnanoj.