La Smeralda Urbo de Oz, стр. 31

Vico de kuniklaj soldatoj staris antau la enirejo de la palaco, kaj ili surhavis verdajn kaj orajn uniformojn kun altaj capoj sur siaj kapoj kaj tenis lancetojn per siaj manoj. La Kapitano havis glavon kaj blankan plumon en sia capo.

“Salutu! ”kriis la Gardisto de la Giceto. “Salutu Princinon Doroteon, kiu venas de Ozma de Oz! ”

“Salutu! ”kriis la Kapitano, kaj la soldatoj ciuj tuj salutis.

Nun ili eniris la grandan halon de la palaco, kie ili renkontis gaje vestitan serviston, al kiu la Gardisto de la Giceto demandis cu la Rego estas libera.

“Mi kredas ke jes, ”estis la respondo. “Mi audis lian Moston ploradi kaj lamentadi kiel kutime antau nur kelkaj minutoj. Se li ne cesos agi kiel bebo mi rezignos mian postenon ci tie kaj dungigos min. ”

“Pro kio suferas via Rego? ”demandis Doroteo, kiun surprizis audi la kuniklan serviston paroli tiel senrespekte pri sia monarko.

“Ho, li nur ne volas esti Rego, jen cio; kaj li simple devas, ”estis la respondo.

“Atentu! ”diris la Gardisto de la Giceto severe; “konduku nin al lia Mosto; kaj ne diskonigu niajn problemojn al fremduloj, mi petas. ”

“Nu, se ci tiu knabino vidos la Regon, li mem diskonigos siajn problemojn, ”respondis la servisto.

“Jen lia rega privilegio, ”deklaris la Gardisto.

Do la servisto gvidis ilin en cambron kies drapirajoj estis el ora stofo kaj kies mebloj estis el oro kaj kovritaj per sateno. Trono estis en tiu cambro, sur platformo kaj kun granda kusenkovrita sidloko, kaj sur tiu sidejo trovigis la Kunikla Rego. Li kusis sur sia dorso, kun siaj piedoj en la aero, kaj ploracis kiel hundeto.

“Via Mosto! via Mosto! Levigu. Jen vizitanto, ”vokis la servisto.

La Rego ruligis kaj rigardis Doroteon per unu akvoplena palruga okulo. Post tio li sidigis kaj zorge visis siajn okulojn per silka postuko kaj surmetis sian juvelitan kronon, kiu estis defalinta.

“Pardonu mian malgojon, kara fremdulo, ”li diris per malgaja voco. “Rigardante min vi vidas la plej mizeroplenan monarkon en la tuta mondo. Kioma horo estas, Paleprumanto? ”

“La unua horo, Mosto, ”respondis la servisto al kiu li demandis.

“Tuj alportu luncon! ”ordonis la Rego. “Luncon por du personoj —por mia vizitanto kaj mi —kaj certigu ke si ricevos mangajojn kutimajn por si. ”

“Jes, Mosto, ”respondis la servisto, kaj li foriris.

“Ligu la lacon de mia suo, Firmharulo, ”diris la Rego al la Gardisto de la Giceto. “Ho, ve! Kiom malfelica mi estas! ”

“Guste kio genas vian Moston? ”demandis Doroteo.

“Nu, ci tiu regafero, kompreneble, ”li respondis, dum la Gardisto ligis lian sulacon. “Mi neniel volis esti Rego de Kuniklio, kaj ciuj kunikloj sciis tion. Do ili elektis min por —por spari al si mem tian teruran faton, mi supozas —kaj jen mi, fermita en palaco, kiam mi alie povus esti libera kaj felica. ”

“Sajnas al mi, ”diris Doroteo, “ke estas bonege esti

Rego. ”

“Cu vi mem iam estis Rego? ”demandis la monarko.

“Ne, ”si respondis, ridante.

“Do vi nenion scias pri la afero, ”li diris. “Mi ne demandis kiu vi estas, sed ne gravas. Dum ni luncos mi parolos al vi pri ciuj miaj problemoj. Ili estas multe pli interesaj ol io direbla de vi pri vi. ”

“Eble lau via vidpunkto, ”respondis Doroteo.

“La lunco estas preta! ”kriis Palpebrumanto, malfermante la pordon, kaj envenis dekduo da kunikloj en livreo, ciuj portis pletojn kiujn ili metis sur la tablon, kie ili arangis la pladojn bonorde.

“Nun eliru —ciuj! ”kriis la Rego. “Firmharulo, atendu ekstere, eble mi bezonos vin. ”

Post ilia eliro, kiam la Rego estis sola kun Doroteo, li malsupreniris de sia trono, jetis sian kronon en angulon, kaj piedbatis sian ermenan robon sub la tablon.

“Sidigu, ”li diris, “kaj penu esti felica. Estas senutile por mi se mi penas, car mi estas ciam mizera. Sed mi malsatas, kaj espereble ankau vi. ”

“Mi malsatas, ”diris Doroteon. “Hodiau mi mangis nur carumon kaj pianon —ho! kaj ankau panon-kun-butero kiu antaue estis antauporda mato. ”

“Bonsonaj mangajoj, ”komentis la Rego, sidigante kontrau si; “sed eble la piano ne estis bonsona, cu? ”

Doroteo ridis.

“Sajne vi ne tiom malgojas nun, ”si diris.

“Sed jes, ”protestis la Rego, kies okuloj komencis replenigi per larmoj. “Ec miaj sercoj estas mizeraj. Mi estas kiel eble plej mizera, veplena, a ?iktita, malgoja kaj malfelica. Cu vi ne bedauras pri tio? ”

“Ne, ”respondis Doroteo honeste. “Mi ne povas diri ke jes. Sajnas al mi ke, kiel kuniklo, vi estas tre bonfortuna.

Jen la plej bela urbeto kiun iam mi vidis. ”

“Nu, la urbo estas su ?ce bona, ”li agnoskis. “Glinda, la Bona Sorcistino, konstruis gin por ni car si amas kuniklojn. Al mi ne multe genas la Urbo, kvankam mi ne logus ci tie propravole. Estas la Regeco kiu plene nuligis mian felicon. ”

“Kial vi ne logus ci tie propravole? ”si demandis.

“Car cio estas tute kontraunatura, kara. Kunikloj estas mislokitaj, en tiom da lukso. Kiam mi estis juna mi logis en truo en la arbaro. Min tute cirkauis malamikoj kaj ofte mi devis forkuri por savi min. Estis malfacile akiri su ?ce da mangajo, kaj kiam mi trovis aron da trifolioj mi devis auskulti kaj atenti pri dangero dum mi mangis. Lupoj sercadis cirkau la truo en kiu mi logis kaj kelkfoje mi ne kuragis eliri dum plenaj tagoj. Ho, kiom felica kaj kontenta mi tiam estis! Mi estis vera kuniklo, kia min faris la naturo —sovaga kaj libera! — kaj mi ec guis auskultadi la agitigon de mia propra koro! ”

“Ofte mi pensis, ”diris Doroteo, kiu plene okupadis sin per mangado, “ke estus plezure esti kuniklo. ”

“Ja estas plezure —kiam oni estas autentika, ”konsentis lia Mosto. “Sed vidu kia mi estas nun! Mi logas en marmora palaco anstatau truo en la tero. Mi povas mangi kiom mi volas, sen la gojo de sercado. Ciutage mi devas vesti min per elegantaj vestoj kaj portadi tiun kronacon gis mia kapo doloregas. Kunikloj venas al mi kun ciaj problemoj, kvankam nur miaj propraj problemoj interesas min. Kiam mi promenas mi ne rajtas saltadi kaj kuri; mi devas marsi per miaj malantauaj kruroj kaj surhavi ermenan robon! Kaj la soldatoj salutas min kaj la bando ludas kaj la aliaj kunikloj ridas kaj aplaudas kaj krias ‘Saluton al la Rego! ’Nun mi demandas al vi, kiel al amiko kaj junulino sagaca:cu tiom da pompo kaj malsageco ne su ?cas por mizerigi decan kuniklon? ”

“Iam, ”diris Doroteo penseme, “la homoj estis sovagaj kaj nevestitaj kaj logis en kavoj kaj casis mangajojn same kiel sovagaj bestoj. Sed post kelka tempo ili civilizigis, kaj nun ili malvolonte reirus al la malnovaj tagoj. ”

“Tio estas tute malsimila afero, ”respondis la Rego.

“Neniu el vi Homoj civilizigis dum nur unu vivtempo.

Civilizacio atingis vin iom-post-iome. Sed iam mi konis la arbaron kaj la liberan vivon, kaj tial mi protestas kontrau tiu tuja civilizigo kiu estis kontrau mia volo, kaj la devo farigi Rego kun krono kaj ermena robo. Pa! ”

“Se vi malamas gin, kial vi ne demisias? ”si demandis.

“Neeble! ”ploregis la Kuniklo, kaj li revisis siajn okulojn per sia postuko. “Sovaga lego en ci tiu urbo malpermesas. Kiu elektigis Rego devas resti Rego. ”

“Kiu faris la legojn? ”demandis Doroteo.

“Tiu sama Sorcistino kiu faris la urbon —Glinda la Bona. Si konstruis la muron kaj arangis la Urbon, kaj donis al ni plurajn valorajn sorcojn, kaj faris la legojn.

Post tio si invitis ciujn palrugokulajn kuniklojn de la arbaro veni ci tien, kaj post tio si lasis nin al nia sorto. ”

“Kial vi akceptis la inviton kaj venis ci tien? ” demandis la infano.

“Mi ne sciis kiom aca estas vivo en urbo, kaj mi tute ne anticipis ke mi elektigos Rego, ”diris li, larmante amare. “Kaj —kaj —nun mi estas Tio —kun majuskla T — kaj ne povas eskapi! ”

“Mi konas Glindan, ”komentis Doroteo, mangante kiel deserton cokoladan panajon, “kaj kiam mi denove renkontos sin mi petos ke si anstatauigu vin per alia Rego. ”

“Cu? Cu vere vi faros tion? ”demandis la Rego goje.

“Jes, se vi deziras tion, ”si respondis.

“Hura, hura! ”kriis la Rego; kaj li eksaltis de apud la tablo kaj sovage dancadis tra la cambro, skuante sian postukon kvazau ?agon kaj ridante pro gojego.

Post iom da tempo li sukcesis regi sian gojon kaj revenis al la tablo.

“Kiam vi versajne renkontos Glindan? ”li demandis.

“Nu, eble post kelkaj tagoj, ”diris Doroteo.

“Kaj vi ne forgesos peti sin? ”

“Kompreneble ne. ”

“Princino, ”diris la Kunikla Rego fervore, “vi forprenis de mi grandan malfelicon, kaj mi multe dankemas. Tial mi proponas distri vin, car vi estas mia gasto kaj mi estas la Rego, kiel indiketo de mia danko. Venu kun mi al mia akcepteja halo. ”

Li alvokis Firmharulon kaj diris al li:“Kunvenigu la tutan nobelaron en la grandan akceptejan halon, kaj ankau diru al Palpebrumanto ke mi volas ke li venu tuj. ”

La Gardanto de la Giceto riverencis kaj forrapidis, kaj lia Mosto turnis sin al Doroteo kaj pludiris:“Ni havos su ?can tempon por promeni en la gardenoj antau ol oni alvenos. ”

La gardenoj estis malantau la palaco kaj estis plenaj de belaj ?oroj kaj odorantaj arbustoj, kun multaj ombrantaj arboj kaj fruktarboj kaj marmoraj pavimitaj padoj irantaj ciudirekten. Dum ili eniris tiun lokon Palpebrumanto venis kurante al la Rego, kiu faris al li plurajn ordonojn per nelauta voco. Post tio lia Mosto revenis al Doroteo kaj gvidis sin tra la gardenoj, kiujn si multe admiris.

“Kiel belajn vestojn via Mosto surhavas! ”si diris, rigardante la rican blusatenan kostumon, broditan per perloj, per kiu la Rego estis vestinta sin.

“Jes, ”li respondis, iom ?ere, “ci tiu estas unu el miaj plej amataj vestokompletoj; sed mi havas multajn ec pli elegantajn. Ni havas bonegajn tajlorojn en Kuniklio, kaj Glinda provizas la stofon bezonatan. Aparte: eble vi petos la Sorcistinon, kiam vi renkontos sin, permesi ke mi konservu mian vestaron. ”

“Sed se vi reiros al la arbaro vi ne bezonos vestojn, ”si diris.

“N —e! ”li balbutetis; “povas esti. Sed mi jam de tiel longe vestas min ke mi kutimigis, kaj mi ne supozas ke mi volus cirkaukuradi nuda denove. Do eble la Bona

Glinda permesos ke mi konservu la kostumojn. ”