La Smeralda Urbo de Oz, стр. 30

DOROTEO foriris el Bulkio lau la sama vojo per kiu si eniris gin kaj kiam ili denove estis en la arbaro si diris al Vilcinjo:

“Mi neniam supozis ke bonaj mangajoj povas esti tiel malagrablaj. ”

“Ofte mi mangis aferojn kiuj bone gustis sed poste estis malagrablaj, ”respondis la Flava Kokino. “Mi opinias, Doroteo, ke se mangajo ?e ?kos, estas pli bone ke tio okazu antau anstatau post la mango. ”

“Eble vi pravas, ”diris la knabineto gemante. “Sed kion ni faru nun? ”

“Ni sekvu la padon retren al la a ?sfosto, ”proponis Vilcinjo. “Estos pli bone tiel ol denove perdigi. ”

“Nu, ni malgraue estas perdigintaj, ”deklaris Doroteo.

“Sed mi supozas ke vi pravas pri tiu a ?sfosto, Vilcinjo. ”

Ili reiris lau la pado al la loko kie ili unue trovis gin, kaj tuj prenis “la alian vojon”al Kuniklio. Tiu vojo estis nura mallarga pado, trivita kaj glata sed ne su ?ce larga por pasado de la piedoj de Doroteo. Tamen gi estis gvidilo, kaj marsado tra la arbaro tute ne estis malfacila.

Post nelonge ili atingis altan muron el solida blanka marmoro, kaj la pado ?nigis ce tiu muro.

Unue Doroteo kredis ke tute ne estas aperturo en la marmoro, sed kiam si rigardis pli zorge si trovis malgrandan kvadratan pordon ce proksimume la alto de sia kapo, kaj sub tiu fermita pordo estis sonorilbutono.

Apud la sonorilbutono a ?so estis pentrita per bone faritaj literoj sur la marmoro, kaj la a ?so diris:

Eniro Nur Por

Permesitoj

Tamen tio ne malkuragigis Doroteon, kaj si sonigis la sonorilon.

Baldau riglilo estis zorge retirita kaj la marmora pordo malrapide svingigis apertige. Si ekvidis ke ne temas efektive pri pordo sed fenestro, car pluraj latunaj stangoj transiras gin, ?ksite ?rme en la marmoro tiel dense ke la ?ngroj de la knabineto apenau trairus inter ili. Malantau la stangoj aperis la vizago de blanka kuniklo —tre sobra kaj kvieta vizago —kun okulvitro en la maldekstra okulo kaj ligita per snuro al lia butontruo.

“Nu! Kion vi volas? ”demandis la kuniklo severe.

“Mi estas Doroteo, ”diris la knabino, “kaj mi perdigis kaj —”

“Deklaru vian celon, mi petas, ”interrompis la kuniklo.

“Mi celas, ”si respondis, “trovi kie mi estas, kaj —”

“Neniu estas permesita eniri Kuniklion sen ordono au koniga letero de au Ozma de Oz au Glinda la Bona, ” anoncis la kuniklo; “do jen ?no de la afero, ”kaj li komencis fermi la fenestron.

“Atendu minuton! ”kriis Doroteo. “Mi havas leteron de Ozma. ”

“De la Reganto de Oz? ”demandis la kuniklo dubante.

“Kompreneble. Ozma estas mia plej bona amiko, sciu; kaj mi mem estas Princino, ”si anoncis, serioze.

“Hum —ha! Mi vidu vian leteron, ”respondis la kuniklo, kvazau ankorau dubante sin.

Do si sercis en sia poso kaj trovis la leteron kiun

Ozma donis al si. Post tio si donis gin tra la stangojn al la kuniklo, kiu prenis gin per siaj manoj kaj malfermis gin. Li voclegis gin per pompa voco, kvazau por ke Doroteo kaj Vilcinjo sciu ke li estas edukita kaj scipovas legi skribajojn. La letero diris:

“Placos al mi ke miaj regatoj akceptu Princinon

Doroteon, kiu portas ci tiun regan komunikajon, per la samaj gentileco kaj afableco kiujn ili donus al mi. ”

“Ha —hum! Subskribita ‘Ozma de Oz, ’”plulegis la kuniklo, “kaj sigelita per la Granda Sigelo de la Smeralda Urbo. Nu, nu, nu! Vere strange! Vere rimarkinde! ”

“Kion do vi faros? ”demandis Doroteo senpacience.

“Ni devas obei la regan ordonon, ”respondis la kuniklo. “Ni estas regatoj de Ozma de Oz, kaj ni logas en sia lando. Ankau nin protektas la granda Sorcistino Glinda la Bona, kiu devigis nin promesi respekti la ordonojn de Ozma. ”

“Do cu mi povas eniri? ”si demandis.

“Mi malfermos la pordon, ”diris la kuniklo. Li fermis la fenestron kaj malaperis, sed post momento granda pordo en la muro malfermigis kaj enlasis Doroteon en malgrandan cambron, kiu sajnis esti parto de la muro kaj konstruita en gi.

Tie staris la kuniklo kun kiu si parolis, kaj nun povante vidi lin tutan si gapis la beston surprizite. Li estis granda blanka kuniklo kun palrugaj okuloj, tre simila al

ciuj aliaj blankaj kunikloj. Sed kio mirigis pri li estis lia vestaro. Li surhavis blankan satenan jakon broditan per oro kaj kun diamantaj butonoj. Lia vesto estis el rozkolora sateno, kun turmalinaj butonoj. Lia pantalono estis blanka, kongrue kun la jako, kaj larga ce la genuoj —kiel de zuavo —kaj ligita per knodoj de rozaj rubandoj. Liaj suoj estis el blanka pluso kun diamantaj bukoj, kaj liaj strumpoj estis el roza silko.

La rico kaj ec grandiozeco de la vestoj de la kuniklo instigis Doroteon gapi la besteton mirante. Toto kaj Vilcinjo sekvis sin en la cambron kaj vidante ilin la kuniklo kuris al tablo kaj saltis sur gin vigle. Post tio li rigardis la trion tra sia okulvitro kaj diris:

“Tiuj akompanantoj viaj, Princino, ne rajtas eniri Kuniklion kun vi. ”

“Kial ne? ”demandis Doroteo.

“Unue, ili timigus nian popolon, kiu plej malamas hundojn; kaj, due, la letero de la Rega Ozma ne mencias ilin. ”

“Sed ili estas miaj amikoj, ”persistis Doroteo, “kaj iras kien ajn mi iras. ”

“Ne cifoje, ”diris la kuniklo decide. “Vi mem, Princino, estas bonvena vizitanto, car vi estas tiel alte rekomendita; sed se vi ne konsentos lasi la hundon kaj la kokinon en ci tiu cambro mi ne povos permesi ke vi eniru la vilagon. ”

“Ne genu vin pri ni, Doroteo, ”diris Vilcinjo. “Eniru kaj vidu kia estas la loko. Vi povos paroli al ni pri gi poste, kaj Toto kaj mi ripozos komforte ci tie gis via reveno. ”

Tio sajnis la plej bona plano, car Doroteo volis vidi kiel vivas la kunikla popolo kaj si konsciis ke siaj amikoj eble timigus la timidajn bestetojn. Si ne forgesis pri kiel Toto kaj Vilcinjo miskondutis en Bulkio, kaj eble la insisto de la kuniklo estis saga, ke ili restu ekster la vilago.

“Bone, ”si diris, “mi eniros sola. Mi supozas ke vi estas la Rego de ci vilago, cu ne? ”

“Ne, ”respondis la kuniklo, “mi estas nur la Gardisto de la Giceto, kaj persono malmulte grava, kvankam mi penas plenumi mian devon. Mi devas nun informi vin, Princino, ke antau ol eniri nian vilagon vi devos konsenti al malgrandigo. ”

“Malgrandigo de kio? ”demandis Doroteo.

“Via grandeco. Vi devos farigi kuniklodimensia, kvankam vi konservos vian formon. ”

“Cu miaj vestoj ne estus tro grandaj por mi? ”si demandis.

“Ne; ili malgrandigos kun via korpo. ”

“Cu vi povas malgrandigi min? ”demandis la knabino.

“Facile, ”respondis la kuniklo.

“Kaj cu vi regrandigos min, kiam mi estos preta foriri? ”

“Mi faros tion, ”diris li.

“Konsentite, do; mi akceptas, ”si anoncis.

La kuniklo saltis de la tablo kaj kuris —pli guste, saltetadis —al la kontraua muro, kie li malfermis pordon tiel malgrandan ke ec Toto apenau povus rampi tra gin.

“Sekvu min, ”li diris.

Nu, preskau ciu alia knabineto deklarus ke si ne povus trairi tiel malgrandan pordon; sed Doroteo jam renkontis tiom da feaventuroj ke si kredis nenion malebla en la Lando Oz. Do si trankvile marsis cele la pordon, kaj je ciu paso si farigis pli kaj pli malgranda gis, kiam si atingis la aperturon, si povis trairi gin tre facile. Efektive, dum si staris apud la kuniklo, kiu sidis sur siaj malantauaj kruroj kaj uzis siajn antauajn piedojn kiel manojn, sia kapo estis proksimume tiel alta kiel lia.

Post tio la Gardisto de la Giceto trairis kaj si sekvis, post tio la pordo svingis sin kaj slosfermis sin farante altatonan klakon.

Doroteo nun trovis sin en urbo tiel stranga kaj bela ke si anhelis pro surprizo. La alta marmora muro etendigis tute cirkau la loko kaj elfermis la ceteron de la mondo.

Kaj tie estis marmoraj domoj kuriozformaj, plejparte ili similis al renversitaj kaldronoj sed kun delikataj maldikaj spajroj kaj minaretoj kiuj altis en la cielon. La stratoj estis pavimitaj per blanka mamoro kaj antau ciu domo estis gardeno el rica verda trifoliaro. Cio estis neta kiel vakso, kaj la verdo kaj la blanko bele interkontrastigis.

Sed, ververe, la kuniklaj personoj estis la plej miriga vidajo vidita de Doroteo. La stratoj estis plenaj de ili, kaj iliaj kostumoj estis tiel grandiozaj ke la ricaj vestoj de la Gardisto de la Giceto estis banalaj kompare kun la aliaj.

Silkoj kaj satenoj delikatkoloraj sajne estis ciam uzataj kiel stofo, kaj preskau ciu kostumo scintilis per valoregaj gemoj.

Sed la kuniklinoj superbrilis la virkuniklojn pro sia grandiozeco, kaj la fasono de iliaj roboj estis vere miriga.

Ili ankau surhavis kufojn, en kiuj estis plumoj kaj juveloj, kaj kelkaj pusadis bebocaretojn en kiuj, kiel vidis la knabino, estis kunikletoj. Kelkaj kusis dormante dum aliaj kusis sucante siajn manojn kaj cirkaurigardante per grandaj palrugaj okuloj.

Car Doroteo ne estis pli granda ol la plenkreskaj kunikloj si havis oportunon observi ilin atente antau ol ili rimarkis sian ceeston. Kiam ili ja rimarkis, ili sajnis tute ne alarmitaj, kvankam la knabineto nature allogis atenton kaj ciuj rigardis sin tre scivoleme.

“Cedu vojon! ”kriis la Gardisto de la Giceto. “Cedu vojon al Princino Doroteo, kiu venas de Ozma de Oz. ”

Audinte tiun anoncon la amaso da kunikloj cedis lokon al ili sur la trotuaroj, kaj dum Doroteo pasis ili ciuj klinis siajn kapojn respektoplene.

Marsinte tiel tra pluraj belaj stratoj ili atingis placon en la centro de la Urbo. En tiu placo estis kelkaj belaj arboj kaj bronza statuo pri Glinda la Bona, kaj preter gi estis la pordegoj de la Rega Palaco —vasta kaj impona konstruajo el blanka marmoro kovrita per ?ligrano el prujneca oro.