La Smeralda Urbo de Oz, стр. 27

VAGI tra la arbaro, sen scii kien oni iras au kian aventuron oni baldau renkontos, ne estas tiel place kiel oni eble supozus. La arbaro estas ciam bela kaj impona, kaj se oni ne perpleksas au malsatas oni povas multege

gui gin; sed Doroteo ja estis perpleksa kaj malsata tiun matenon, do si malmulte atentis la belon de la arbaro, kaj rapidis laueble plej multe. Si penis iri unudirekte kaj ne cirkauiri, sed si tute ne estis certa ke la direkto elektita kondukos sin al la tendaro.

Post kelka tempo, multe gojige, si trovis padon. Gi iris dekstren kaj maldekstren, kaj perdigis inter la arboj ambaudirekte, kaj tuj antau si, sur granda kverko estis du a ?soj, kun brakoj montrantaj ambaudirekte. Unu a ?so diris:

PRENU LA ALIAN VOJON AL BULKIO kaj la dua a ?so diris:

PRENU LA ALIAN VOJON AL KUNIKLIO

“Nu! ”kriis Vilcinjo, okulumante la a ?sojn, “lauaspekte ni reatingas la civilizacion. ”

“Mi ne certas pri la civilizacio, kara, ”respondis la knabineto; “sed lauaspekte ni eble reatingas ien, kaj tio multe esperigas, jes. ”

“Kiun padon ni prenu? ”demandis la Flava Kokino.

Doroteo gapis la a ?sojn penseme.

“Bulkio sonas io mangebla, ”si diris. “Ni iru tien. ”

“Tutegale al mi, ”respondis Vilcinjo. Si bekumis su ?ce da insektoj el la musko dummarse por satigi sin, sed la kokino sciis ke Doroteo ne povas mangi insektojn; nek Toto.

La pado al Bulkio aspektis malmulte uzata, sed gi estis su ?ce videbla kaj kondukis zigzage inter la arboj gis ?ne gi kondukis ilin al senarba spaco plena de la plej kuriozaj domoj kiujn iam vidis Doroteo. Ili ciuj konsistis el biskvitoj, lau malgrandaj kvadratoj, kaj havis multajn belajn kaj ornamajn formojn; ili havis balkonojn kaj verandojn kun fostoj el panstangoj kaj tegmentoj sinditaj per kukoblatoj.

Estis trotuaroj el pankrustoj kondukantaj de domo al domo kaj formantaj stratojn, kaj la loko lauaspekte havis multajn logantojn.

Kiam Doroteo, sekvate de Vilcinjo kaj Toto, eniris la lokon, ili trovis ulojn marsantaj lau la stratoj au grupigintaj kaj kunparolantaj, au sidantaj sur la verandoj kaj balkonoj.

Kaj kiaj kuriozuloj ili estis!

Viroj, virinoj kaj infanoj ciuj konsistis el bulketoj kaj panoj. Kelkaj estis maldikaj kaj aliaj dikaj; kelkaj estis blankaj, kelkaj helbrunaj kaj kelkaj tre malhelbrunaj.

Kelkaj bulketoj, kiuj sajne estis la plej grava klaso de la popolo, estis bele sukerkovritaj. Kelkaj havis vitberojn kiel okulojn kaj ribajn butonojn sur siaj vestoj; aliaj havis kario ?lajn okulojn kaj krurojn el cinamo, kaj multaj surportis capelojn kaj kufojn kovritajn per palruga kaj verda sukero.

Okazis iom da ekscitigo en Bulkio kiam la fremduloj ekaperis inter ili. Virinoj kaptis siajn infanojn kaj rapidis en siajn domojn, kaj zorge fermis la biskvitajn pordojn post si. Kelkaj viroj kuris tiel haste ke ili stumblis unu pro la alia, dum aliaj, pli kuragaj, grupigis kaj frontis la entrudigantojn malamike.

Doroteo tuj komprenis ke si devos tre zorge agi por ne timigi tiujn timidulojn, kiuj evidente ne kutimis al la ceesto de nekonatoj. Estis placega odoro de fresa pano en la vilago, kaj tio des pli malsatigis la knabineton. Si ordonis al Toto kaj Vilcinjo ke ili restu malantaue dum si malrapide antaueniros al la grupo kiu staras silente atendante sin.

“Pardonu ke mi venis neanticipite, ”si diris softavoce, “sed vere mi ne sciis ke mi venas ci tien gis mi alvenis.

Mi perdigis en la arbaro, sciu, kaj mi malsategas. ”

“Malsatas! ”ili murmuris hore, kun sono de terurigo.

“Jes; mi nenion mangis post la vespermango hierau, ”si klarigis. “Cu ekzistas mangeblajoj en Bulkio? ”

Ili rigardis unu la alian sendecideme, kaj post tio unu dike impona bulkviro, kiu aspektis gravulo, antauenpasis kaj diris:

“Knabineto, mi parolos honste al vi: ni ciuj estas mangeblaj. Cio en Bulkio estas mangebla lau nesatigeblaj homuloj kiaj vi. Sed precize por eskapi mangigon kaj pereon ni kasis nin en ci tiu forfora loko, kaj estas nek prave nek juste ke vi venas ci tien por mangi nin. ”

Doroteo rigardis lin tre sopire:

“Vi estas el pano, cu ne? ”si demandis.

“Jes; pano kaj butero. La butero estas interne de mi, tiel ke gi ne fandigas kaj ?uas. Mi mem su ?ce in ?uas, pli

guste, vir-?uas. ”

Pro tiu serco ciuj aliaj ekridis hore, kaj Doroteo pensis ke certe ili ne multe timas se ili povas ridi tiel.

“Cu mi ne povus mangi ion alian ol personojn? ”si demandis. “Cu mi ne povus mangi nure unu domon, au trotuaron, au ion tian? Ne multe gravus al mi kio gi estas, sciu. ”

“Ci tiu vilago ne estas publika bakejo, infano, ” respondis la viro severe. “Ci tie estas privataj posedajoj. ”

“Mi scias, S-ro —S-ro —”

“Mi nomigas Sinjoro C. Bulko, ”diris la viro. “C estas mallongigo de Cinamo, kaj oni nomas ci tiun vilagon lau mia familio, kiu estas la plej aristokrata en la loko. ”

“Ho, mi ne konsentas pri tio, ”oponis alia el la kuriozuloj. “La Grenoj kaj la Brunoj kaj la Blankoj estas ciuj bonegaj familioj, kaj ne ekzistas pli bonaj. Mi mem estas Dolcbruno. ”

“Mi agnoskas ke vi ciuj estas tre indaj civitanoj, ”diris

S-ro Bulko iom malcedeme; “tamen restas fakte ke nia vilago nomigas Bulkio. ”

“Pardonu, ”interrompis Doroteo; “sed mi daure farigas pli malsata. Nu, se vi estas gentilaj kaj afablaj, kaj mi estas certa ke tiaj vi estas, vi permesos ke mi mangu ion.

Estas tiom da mangeblajoj ci tie ke vi neniam sentos la perdon. ”

Je tio granda pufulo, kun delikata bruna koloro, antauenpasis kaj diris:

“Lau mi estus tre hontinde forsendi ci tiun infanon malsata, des pli car si akceptas mangi nur kion ni povas facile malhavi kaj ne tusi nian popolon. ”

“Ankau lau mi, Pufcjo, ”respondis Bulketo staranta proksime.

“Kion do vi proponas, S-ro Pufo? ”demandis S-ro Bulko.

“Nu, si mangu mian malantauan barilon, se si volas.

Gi konsistas el puf-oblatoj kaj ili estas tre fresaj kaj bonaj. ”

“Si ankau rajtas mangi mian carumon, ”pludiris placaspekta Kuketo. “Gi konsistas el dolcaj biskvitoj kun cokoladaj radoj. ”

“Tre bone; tre bone, ”komentis S-ro Bulko. “Certe vi estas tre komplezemaj. Akompanu Sinjorojn Pufon kaj Kuketon, knabineto, kaj ili mangigos vin. ”

“Grandan dankon, ”diris Doroteo dankoplene. “Cu mi rajtas kunvenigi mian hundon, Toto, kaj la Flavan

Kokinon? Ankau ili malsatas. ”

“Cu vi certigos ke ili bone kondutos? ”demandis la Kuketo.

“Kompreneble, ”promesis Doroteo.

“Do ili kunvenu, ”diris Pufo.

Do Doroteo kaj Vilcinjo kaj Toto marsis lau la strato kaj la popolo klare ne plu timis ilin. La domo de S-ro Kuketo estis unue atingita, kaj car lia carumo staris en la antaua gardeno la knabino unue mangis gin. Gi ne sajnis vere fresa, sed si tiom malsatis ke ne genis sin. Ankau Toto mangis kelkajn pecojn, kaj Vilcinjo bekis la eretojn.

Dum la fremduloj mangadis, multaj personoj venis stari en la strato kaj scivoleme rigardi. Doroteo rimarkis ses bubaspektajn brunajn infanojn starantajn en vico, kaj si demandis:

“Kiuj vi estas, etuloj? ”

“Ni estas la Grengemoj, ”respondis unu el ili; “kaj ciuj ni estas gemeloj. ”

“Cu eble via patrino bonvolus perdi unu au du el vi? ” demandis Vilcinjo, kiu decidis ke ili estis fresbakitaj; sed je tiu dangera demando la ses gemetoj forkuris kiel eble plej rapide.

“Nepre ne diru tiajojn, Vilcinjo, ”diris Doroteo riproce.

“Nun ni eniru la malantauan gardenon de S-ro Pufo kaj mangu la oblatojn. ”

“Mi domagas tiun barilon, ”komentis S-ro Pufo, nervoze, dum ili marsis cele lian domon. “Niaj malantauaj najbaroj estas Sodbiskvitoj kaj me ne tre fervoras amikigi kun ili. ”

“Sed mi ankorau malsatas, ”deklaris la knabino. “Tiu carumo ne estis granda. ”

“Mi havas kukan pianon, sed neniu en mia familio scipovas ludi gin, ”li diris penseme. “Eble vi akceptos anstataue mangi tion. ”

“Konsentite, ”diris Doroteo. “Ne genas min. Kio ajn placos al vi, tion mi faros. ”

Do S-ro Pufo kondukis sin en la domon, kie si mangis la pianon, kiu havis tre bonan guston.

“Cu estas trinkajoj ci tie? ”si demandis.

“Jes; mi havas laktopumpilon kaj akvopumpilon; kiun vi preferas? ”li demandis.

“Mi provos ambau, ”diris Doroteo.

Do S-ro Pufo alvokis sian edzinon, kiu portis en la gardenon sitelon el ia bakita pastajo, kaj Doroteo pumpis la sitelon plena de frideta dolca lakto kaj avide trinkis gin.

La edzino de Pufo estis multe malpli hela ol sia edzo.

“Cu eble vi estas trokuirita? ”la knabineto demandis al

si.

“Tute ne, ”respondis la virino. “Mi estas nek tro-ku- irita nek tro-ku-venita; mi estas nur S-ino Pufo, kaj mi estas Prezidanto de la Kukia Matenmanga Bando. ”

Doroteo dankis ilin pro ilia gastameco kaj foriris. Ce la gardenpordo S-ro Cinama Bulko renkontis ilin kaj diris ke li gvidos sin tra la urbo.

“Ni havas plurajn tre interesajn logantojn, ”li komentis, marsante rigide apud si per siaj cinamaj kruroj; “kaj ciuj ni bonfartuloj estas bone edukitaj. Se vi ne plu malsatas ni vizitos kelkajn el la plej gravaj civitanoj. ”

Toto kaj Vilcinjo sekvis ilin, tre bonkondute, kaj iom poste en la sama strato ili atingis la belan logejon de Onklino Sali Lun. La maljunulino gojis renkonti la knabineton kaj donis al si trancajon de blanka pano kun butero kiu estis utiligata kiel antauporda mato. Gi estis preskau fresa kaj gustis pli bone ol cio alia mangita de Doroteo en la vilago.

“Kiel vi akiras la buteron? ”si demandis.

“Ni fosas gin el la tero kiu, kiel vi eble rimarkis, plene konsistas el faruno, ”respondis S-ro Bulko. “Estas butermino ali ?anke de la vilago. La arboj kiujn vi vidas ci tie estas ciuj pasteandroj kaj pasteroj, kaj gustasezone ni rikoltas multajn pastnuksojn de ili. ”

“Mi supozas ke la faruno disblovigas kaj genas viajn okulojn, ”diris Doroteo.

“Ne, ”diris li; “nin genas biskvita polvo kelkfoje, sed neniam faruno. ”

Post tio li kondukis sin renkonti Jocjon Maizkukon, bonhumoran maljunulon kiu logis proksime.

“Mi supozas ke vi audis pri mi, ”diris maljuna Jocjo, iom ?ere. “Mi estas multe amata tra la tuta mondo. ”

“Cu vi ne estas iom ?ava? ”demandis Doroteo, rigardante lin kritikeme.

“Eble, infano. Sed ne kredu min gala, car neniam mi fartis pli bone dum mia tuta vivo, ”respondis la maljunulo. “Se io a ?iktus min, mi volonte agnoskus tion. ”