La Smeralda Urbo de Oz, стр. 21

“KIEN nun? ”demandis la Sorcisto, kiam ili jam foriris el la vilago Peckunpuzlio kaj la Segcevalo komencis reveturadi lau la vojo.

“Nu, Ozma planis ci veturon, ”respondis Doroteo, “kaj si ’silis nin viziti la Galimatianojn nun kaj poste la Stanan Lignohakiston. ”

“Lausone bona plano, ”diris la Sorcisto. “Sed kiun vojon ni prenu por atingi la Galimatianojn? ”

“Mi ne scias ’zakte, ”respondis la knabineto; “sed devas esti ie guste sudokcidente de ci tie. ”

“Do kial ni bezonas reiri al la krucvojoj? ”demandis la Vilulo. “Ni povus spari multan tempon per debranco ci tie. ”

“Ne estas vojo, ”asertis Onklo Henriko.

“Do prefere ni reiru al la voja ?so, kaj certigu pri la vojo, ”decidis Doroteo.

Sed post nelonga reirado la Segcevalo, kiu audis ilian konversacion, ekhaltis kaj diris:

“Jen vojo. ”

Efektive neluma vojo aspektis brancigi de la vojo sur kiu ili iris, kaj gi kondukis trans belajn verdajn kampojn kaj foliplenajn arbaretojn, rekte sudokcidenten.

“Tio aspektas bona vojo, ”diris Ombi Ambi. “Kial ni ne provu gin? ”

“Bone, ”respondis Doroteo. “Mi fervoras trovi kiaj estas la Galimatianoj, kaj ci tiu vojo devus konduki nin tien plej rapide. ”

Neniu oponis la planon, do la Segcevalo turnis sin sur la vojon, kiu montrigis preskau tiel bona kiel tiu kiun ili prenis por atingi la Peclojn.

Unue ili preteriris kelkajn malnovajn domojn de kultivistoj, sed baldau tiuj disaj logejoj jam malantauen lasigis kaj nur la kampoj kaj la arboj estis antauaj. Sed ili veturis gaje kontente, kaj Onklino Em ekkverelis kun Vilcinjo pri la gusta metodo eduki kokidojn.

“Mi ne deziras kontraudiri vin, ”diris la Flava Kokino digne, “sed mi opinias ke mi scias pli pri kokidoj ol homoj. ”

“Psa! ”respondis Onklino Em, “mi bredas kokidojn jam de preskau kvardek jaroj, Vilcinjo, kaj mi scias ke necesas malsatigi ilin por ke ili demetu multajn ovojn, kaj plensatigi ilin se oni volas bonan boligotan viandon. ”

“Boligotan viandon! ”kriis Vilcinjo hororoplene. “Boligi miaj kokidojn! ”

“Nu, por tio ili ekzistas, cu ne? ”demandis Onklino Em, surprizite.

“Ne, Onklino, ne en Oz, ”diris Doroteo. “Oni ne mangas kokidojn ci tie. Komprenu, Vilcinjo estis la unua kokino iam ajn vidita en ci lando, kaj mi mem venigis sin ci tien. Ciu ekamis kaj respektis sin, do la Ozanoj ne pli volonte mangus siajn kokidojn ol Vilcinjon. ”

“Nu, jadi, ”anhelis Onklino Em. “Kion pri la ovoj? ”

“Ho, se ni havas pli da ovoj ol ni volas elkovi, ni permesas ke oni mangu ilin, ”diris Vilcinjo. “Efektive, al mi tre placas ke la Ozanoj satas niajn ovojn, car alie ili putrus. ”

“Certe jen kurioza lando, ”gemis Onklino Em.

“Pardonu, ”vokis la Segcevalo, “la vojo ?nigis kaj mi deziras scii kiudirekten iri. ”

Ili cirkaurigardis kaj, efektive, neniu vojo videblis.

“Nu, ”diris Doroteo, “ni volas iri sudokcidenten, kaj sajnas egale facile sekvi tiun direkton sen vojo kiel per vojo. ”

“Certe, ”respondis la Segcevalo. “Ne estas malfacile treni la cagegon trans la kampon. Mi nur volis scii kien iri. ”

“Jen arbaro tie trans la ebenajo, ”diris la Sorcisto, “kaj gi situas lau la direkto kien ni iras. Iru rekte al la arbaro, Segcevalo, kaj nepre vi guste iros. ”

Do la ligna besto plutrotadis kaj la herbo sur la kampo estis tiel mola sub la radoj ke estis facile veturi.

Sed Doroteo estis iomete maltrankvila pro la perdigo de la vojo, car nun nenio gvidis ilin.

Tute neniuj domoj estis videblaj, do ili ne povis demandi al kultivisto pri la direkto; kaj kvankam la Lando Oz estis ciam bela, kien ajn oni iris, tiu parto de la lando estis nekonata de la tuta grupo.

“Eble ni perdigis, ”sugestis Onklino Em, kiam ili jam pluveturis silente iom longe.

“Ne gravas, ”diris la Vilulo; “mi multfoje perdigis — ankau Doroteo —kaj ni ciam retrovigis. ”

“Sed eble ni malsatos, ”komentis Ombi Ambi. “Jen kio plej malbonas kiam oni perdigas kie ne trovigas proksimaj domoj. ”

“Ni bone mangis en la vilago de la Pecloj, ”diris Onklo Henriko, “kaj tio dumlonge malebligos ke ni mortmalsatu. ”

“Neniam iu mortis pro malsato en Oz, ”deklaris Doroteo ?rme; “sed estas vere ke kelkfoje oni multe malsatas. ”

La Sorcisto diris nenion, kaj li ne aspektis tre maltrankvila. La Segcevalo trotadis vigle, sed la arbaro aspektis pli for ol ili supozis kiam ili unue vidis gin. Do estis preskau subsubire kiam ili ?ne atingis la arbojn; sed nun ili trovis sin en belega loko, kie la largetendigantajn arbojn kovris ?orantaj grimpoplantoj kaj sub ili estis molaj muskoj.

“Jen bona loko por kampadi, ”diris la Sorcisto, kiam la Segcevalo haltis por direktigi.

“Kampadi! ”ehis ciuj.

“Certe, ”asertis la Sorcisto. “Post nelonge estos mallume kaj ni ne povos veturi tra ci tiu arbaro dumnokte. Do ni kampu ci tie, kaj mangu, kaj dormu gis revenos la taglumo. ”

Ili ciuj rigardis la vireton surprizite, kaj Onklino Em diris, brue spiretante tra sia nazo:

“Belajn tendojn ni havos, sendube! Mi supozas ke vi intencas ke ni dormu sub la caro. ”

“Kaj macu herberojn kiel mangon, ”aldonis la Vilulo, ridante.

Sed Doroteo sajnis tute ne havi dubojn kaj estis tre gaja.

“Bonfortune ni havas la mirindan Sorciston kun ni, ”si diris; “car li povas fari preskau kion ajn li deziras. ”

“Ho, jes; mi forgesis ke ni havas Sorciston, ”diris

Onklo Henriko, rigardante la vireton scivole.

“Mi ne forgesis, ”pepis Vilcinjo kontente.

La Sorcisto ridetis kaj grimpis el la carego kaj ciuj aliaj sekvis lin.

“Por kampadi, ”diris li, “ni unue bezonas tendojn. Iu bonvolu prunti al mi postukon. ”

La Vilulo proponis postukon al li, kaj Onklino Em alian. Li prenis ambau kaj sternis ilin zorge sur la herbon proksime al la limo de la arbaro. Post tio li sternis ankau sian propran postukon, kaj starante iom for de ili li gestis per sia maldekstra mano al la postukoj kaj diris:

“Kanvasaj tendoj nege blankaj

Tuj kresku kaj ni estos dankaj! ”

Kaj jen! la postukoj farigis malgrandaj tendoj, kaj dum la veturantoj rigardis ilin la tendoj farigis daure pli grandaj gis post kelkaj minutoj ciu el la tendoj estis su ?ce granda por logigi la tutan grupon.

“Ci tiu, ”diris la Sorcisto, indikante la unuan tendon, “estas logejo por la inoj. Doroteo, vi kaj via Onklino rajtas enpasi kaj depreni viajn kovrajojn. ”

Ciu kuris rigardi en la tendon, kaj ili vidis du belajn blankajn litojn, tute pretajn por Doroteo kaj Onklino Em, kaj argentan stangon por Vilcinjo. Tapisetoj estis sternitaj sur la herba planko kaj kelkaj tendosegoj kaj tablo kompletigis la meblaron.

“Nu, nu, nu! Neniam mi vidis au priaudis ion pli mirigan! ”kriis Onklino Em, kaj si rigardetis la Sorciston preskau time, kvazau eble li estus dangera pro siaj grandaj povoj.

“Ho, S-ro Sorcisto! Kiel vi sukcesis fari tion? ” demandis Doroteo.

“La rimedon instruis al mi Glinda la Sorcistino, kaj gi estas multe pli bona magio ol tiu kiun mi faradis en Omaha, kaj kiam mi unue venis al Oz, ”li respondis.

“Kiam la Bona Glinda trovis ke mi logos en la Smeralda Urbo por ciam, si promesis helpi min, car si diris ke la Sorcisto de Oz devas efektive esti lerta Sorcisto kaj ne carlatano. Do ni estas kunaj tre ofte kaj mi tiom rapide lernas ke mi anticipas iam povi efektivigi kelkaj verajn mirindajojn. ”

“Vi jam faris! ”deklaris Doroteo. “Tiuj tendoj estas ege mirindaj! ”

“Sed venu vidi la porvirajn tendojn, ”diris la Sorcisto.

Do ili iris al la dua tendo, kiu havis vilajn randojn car gi farigis el la postuko de la Vilulo, kaj trovis ke ankau en tiu estas ciuj mebloj. Gi enhavis kvar belajn litojn por Onklo Henriko, Ombi Ambi, la Vilulo kaj la Sorcisto. Ankau estis mola tapiseto sur kiu povos kusi Toto.

“La tria tendo, ”klarigis la Sorcisto, “estas nia mangejo kaj kuirejo. ”

Ili vizitis tiun, do, kaj trovis tablon kaj pladojn en la mangotendo, kun multaj iloj necesaj por kuirado. La Sorcisto elportis grandan kaldronon kaj pendigis gin sur krucostango antau la tendo. Dum li faris tion Ombi Ambi kaj la Vilulo alportis aron da brancetoj el la arbaro kaj post tio ili estigis fajron sub la kaldrono.

“Nun, Doroteo, ”diris la Sorcisto, ridetante, “via tasko estas kuiri nian mangon. ”

“Sed nenio estas en la kaldrono, ”si kriis.

“Cu vi certas? ”demandis la Sorcisto.

“Mi ne vidis ion eniri gin, kaj mi preskau certas ke gi estis malplena kiam vi elportis gin, ”si respondis.

“Tamen, ”diris la vireto, palpebrumante ruze al Onklo Henriko, “estos bone ke vi kontrolu nian mangon, kara, por certigi ke gi ne bolos trans la randojn. ”

Post tio la viroj prenis kelkajn sitelojn kaj eniris la arbaron por serci akvofonton, kaj dum ili forestis Onklino Em diris al Doroteo:

“Mi kredas ke la Sorcisto trompas nin. Mi mem vidis la kaldronon, kaj kiam li pendigis gin super la fajron estis nenio en gi krom aero. ”

“Ne dubu, ”komentis Vilcinjo, ?doplene, dum si komforte sidis en la herbo antau la fajro. “Vi trovos ion en la kaldrono, kiam gi estos forprenita —kaj tute ne estos en gi povraj senkulpaj kokidoj. ”

“Via kokino tre malbone kondutas, Doroteo, ”diris Onklino Em, rigardante iom malestime Vilcinjon.

“Domage ke si lernis paroli. ”

Povus esti nova malagrabla kverelo inter Onklino Em kaj Vilcinjo se la viroj ne revenintus guste tiam kun siteloj plenaj de klara, scintilanta akvo. La Sorcisto diris al Doroteo ke si estas bona kuiristo kaj ke li opinias ke la mango estas preta.

Do Onklo Henriko levis la kaldronon de la fajro kaj versis gian enhavon en grandan ujon kiun tenis por li la Sorcisto. La ujo estis plenplena de tre bona stufajo, fume varmega, kun multaj diversspecaj legomoj kaj pastbuletoj kaj rica gustoplena sauco.

La Sorcisto triumfe metis la ujon sur la tablon en la mangotendo kaj post tio ili ciuj sidigis sur tendosegoj por festeni.

Estis pluraj aliaj pladoj sur la tablo, ciuj zorge kovritaj, kaj kiam venis la momento por forpreni la kovrilojn ili trovis panon kaj buteron, kukojn, fromagojn, piklajojn, kaj fruktojn —inkluzive de kelkaj el la bongustegaj fragoj de Oz.

Neniu audacis demandi pri kiel tiuj mangajoj alvenis.

Ili kontentigis sin per gissata mangado de la bonajoj provizitaj, kaj Toto kaj Vilcinjo ankau plene mangis, ne dubu pri tio. Post la mango Onklino Em ?ustris al