La Smeralda Urbo de Oz, стр. 14

LA veturantoj ne kunprenis mangajojn car ili sciis ke ili estos bonvenaj kien ajn ili iros en la Lando Oz, kaj ke la popolo mangigos kaj logigos ilin tute vere gastame.

Do cirkau la tagmezo ili haltis ce domo de kultivisto kaj al ili estis donita bonega lunco el pano kaj lakto, fruktoj kaj patkukoj kun acera siropo. Post iom da ripozo kaj promenado tra la fruktogardenoj kun sia gastiganto — ronda, gaja kultivisto —ili eniris la caregon kaj repasigis la Segcevalon laulonge de la bela, serpentuma vojo.

Estis vojdirektiloj ce ciuj anguloj, kaj ?ne ili atingis indikilon sur kiu legeblis:

UZU CI TIUN VOJON AL LA TRANCTONDOJ

Mano ankau indikis la gustan direkton, do ili turnis la Segcevalon lau tiu direkto kaj trovis gin vere bona vojo sed sajne nemulte uzata.

“Mi neniam gis nun vizitis la Tranctondojn, ”komentis

Doroteo.

“Nek mi, ”diris la Kapitana Generalo.

“Nek mi, ”diris la Sorcisto.

“Nek mi, ”diris Vilcinjo.

“Mi apenau estis ekster la Smeralda Urbo post mia alveno en ci tiun landon, ”aldonis la Vilulo.

“Nu, do neniu el ni estis ci tie antau nun, ”krietis la knabineto. “Kiaj povas esti la Tranctondoj? ”

“Tion ni baldau trovos, ”diris la Sorcisto, ruze ridante.

“Mi audis ke ili estas iom malfortikaj uloj. ”

La domoj de la kultivistoj farigis malpli multaj dum ili pluiris, kaj la vojo estis kelkfoje tiel malfacile videbla ke la Segcevalo malfacile sekvis gin. La carego ankau komencis balancigi; tiel ke ili devis malrapidi.

Post iom laciga veturo ili ekvidis altan muron, blukolorigitan kaj kun palrugaj ornamajoj. Tiu muro estis cirkla, kaj lauaspekte cirkauis grandan spacon. Gi estis tiel alta ke nur la suproj de la arboj estis videblaj super gi.

La vojo kondukis al pordeto en la muro, kiu estis fermita kaj riglita. Sur la pordo estis a ?so kun oraj literoj kiuj legeblis tiel:

Ni petas VIZITANTOJN sin MOVI

MALRAPIDE k a j ZORGE, k a j e v i ti

TUSADON au fari ian ajn BLOVON au

AERMOVIGON

“Strange, ”diris la Vilulo, lautleginte la a ?son. “Kiuj estas la Tranctondoj, do? ”

“Nu, ili estas paperaj pupoj, ”respondis Doroteo. “Cu vi ne sciis tion? ”

“Paperaj pupoj! Do ni iru aliloken, ”diris Onklo Henriko. “Ni ciuj estas tro agaj por ludado per pupoj, Doroteo. ”

“Sed ci tiuj estas diferencaj, ”deklaris la knabineto. “Ili vivas. ”

“Vivas! ”elspiris Onklino Em, miroplene.

“Jes. Ni eniru, ”diris Doroteo.

Do ili ciuj eliris el la carego, car la pordo en la muro ne estis su ?ce larga por ke ili trairigu la Segcevalon kaj la caregon.

“Restu ci tie, Toto! ”ordonis Doroteo, skuante sian

?ngron je la hundeto. “Vi estas tiel senzorga ke vi eble farus aermovigon se mi lasus vin eniri. ”

Toto svingis sian voston kvazau malfelica pro sia postresto; sed li tute ne penis sekvi ilin. La Sorcisto malriglis la pordon, kiu malfermigis eksteren, kaj ili ciuj fervore rigardis internen.

Tuj interne de la enirejo estis vico de etaj soldatoj, kun uniformoj brilkoloraj kaj paperaj pa ?loj sur siaj sultroj. Ili estis precize identaj, de unu ekstremo de la vico gis la alia, kaj ciuj estis tonditaj el papero kaj kunligitaj ce la mezoj de siaj korpoj.

Kiam la vizitantoj eniris la lokon la Sorcisto lasis la pordon svingigi en sian pozicion, kaj tuj la vico de soldatoj ekfalis, sternigante sur siajn dorsojn, kaj kusis penante movi sin sur la tero.

“Ho, vi! ”kriis unu el ili; “pro kio vi batfermis la pordon kaj perblove renversis nin? ”

“Mi pardonpetas profunde, ”diris la Sorcisto, bedauroplene. “Mi ne sciis ke vi estas tiel delikataj. ”

“Ni ne estas delikataj! ”koleris alia soldato, levante sian kapon de la tero. “Ni estas fortaj kaj sanaj; sed ni ne povas elteni aerblovon. ”

“Cu mi helpu vin starigi? ”demandis Doroteo.

“Bonvolu, ”respondis soldato ce unu vic ?no. “Sed ege zorge, knabineto. ”

Doroteo zorge starigis la vicon de soldatoj, kiuj unue senpolvigis siajn pentritajn vestojn kaj poste salutis la vizitantojn per siaj paperaj pa ?loj. De la ?anko estis facile vidi ke la tuta linio estas tondita el papero, kvankam de antaue la soldatoj aspektis iom solidaj kaj imponaj.

“Mi havas konigan leteron de Princino Ozma al F-ino

Tranctond, ”anoncis Doroteo.

“Tute bone, ”diris la ?nsoldato, kaj li blovis per papera faj ?lo kiu pendis cirkau lia kolo. Tuj papera soldato en kapitanuniformo venis el papera domo proksima kaj proksimigis al la grupo ce la enirejo. Li ne estis tre granda, kaj li marsis iom rigide kaj necerte per siaj paperaj kruroj; sed li havis afablan vizagon, kun tre rugaj vangoj kaj tre bluaj okuloj, kaj li tiom profunde klinis sin al la fremduloj ke Doroteo ekridis, kaj la venteto el sia buso preskau renversis la Kapitanon. Li sanceligis kaj baraktis kaj ?ne sukcesis resti sur siaj piedoj.

“Atentu, Fraulino! ”li diris, averte. “Vi malobeas la regulojn, sciu, per ridado. ”

“Ho, mi ne sciis tion, ”si respondis.

“Ridi en ci tiu loko estas preskau egale dangere kiel tusi, ”diris la Kapitano. “Vi devos tre kviete spiri, mi certigas al vi. ”

“Ni penos, ”promesis la knabino. “Bonvolu, cu ni povos renkonti Fraulinon Tranctondon? ”

“Vi povos, ”tuj respondis la Kapitano. “Hodiau estas unu el siaj vizitat-tagoj. Bonvolu sekvi min. ”

Li turnis sin kaj gvidis ilin lau pado, kaj dum ili sekvis malrapide, car la papera Kapitano ne movigis tre rapide, ili uzis la oportunon cirkaurigardi ci tiun strangan paperan landon.

Apud la pado estis paperaj arboj, tuttonditaj tre nete kaj pentritaj brilverde. Kaj malantau la arboj estis vicoj de kartonaj domoj, diverskolore pentritaj kaj plejparte havantaj verdajn fenestrokurtenojn. Kelkaj estis grandaj kaj kelkaj malgrandaj, kaj en la antauaj gardenoj estis bedoj da paperaj ?oroj tre naturaspektaj. Super kelkaj el la portikoj paperaj vitoj interplektigis, donante komfortan kaj ombran aspekton.

Dum la vizitantoj lauiris la straton multaj paperaj pupoj venis al la pordoj kaj fenestroj de siaj domoj por rigardi ilin scivoleme. Tiuj pupoj estis preskau ciuj samaltaj, sed estis diversfasone tonditaj, kelkaj estis dikaj kaj kelkaj maldikaj. La knabinaj pupoj surportis tre multajn belajn kostumojn el silkopapero, tiel ke ili estis tre lanugaj; sed iliaj kapoj kaj manoj ne estis pli dikaj ol la papero el kiu ili konsistis.

Kelkaj el la paperaj homoj estis sur la strato, kunmarsante au grupiginte kaj komversaciante; sed tuj kiam ili vidis la fremdulojn ili sancelkuris en la domojn laueble plej rapide, por eviti dangeron.

“Pardonu ke mi marsos ?anken, ”komentis la Kapitano, kiam ili proksimigis al nekruta monteto. “Mi povos multe pli rapide marsi tiel kaj ne sanceligi tiom. ”

“Tute bone, ”diris Doroteo. “Certe al ni ne gravos kiel vi marsos. ”

Unu ?anke de la strato estis papera pumpilo, kaj papera knabo pumpadis paperan akvon en paperan sitelon. La Flava Kokino hazarde frapetis la knabon per sia ?ugilo, kaj li ek ?ugis en la aeron kaj falis en paperan arbon, kie li restis ?ksita gis la Sorcisto tre zorge eltiris lin.

Samtempe la sitelo ek ?ugis tra la aero, elversante la paperan akvon, dum la papera pumpilo preskau plene ?eksigis.

“Jadi! ”diris la Kokino. “Se mi batus per miaj ?ugiloj mi kredas ke mi renversus la tutan vilagon! ”

“Do ne batu per ili —mi petegas! ”diris la Kapitano.

“Fraulino Tranctond multe malgajus se sia vilago estus ruinigita. ”

“Ho, mi estos zorgema, ”promesis Vilcinjo.

“Cu ne ciuj ci paperaj knabinoj kaj virinoj nomigas

Fraulinoj Tranctondoj? ”demandis Ombi Ambi.

“Neniel, ”respondis la Kapitano, kiu nun pli bone marsadis pro sia ?ankirado. “Ekzistas nur unu Fraulino Tranctond, kiu estas nia Regino, car si faris nin ciujn. Ci tiuj knabinoj estis Tranctondoj, certe, sed ili nomigas Emilio kaj Poli kaj Su kaj Lizbeto k. s. Nur la Regino nomigas Fraulino Tranctond. ”

“Mi devas diri ke ci tiu loko estas pli miriga ol cio kion mi antaue priaudis, ”komentis Onklino Em. “Mi mem iam ludadis per paperaj pupoj, kaj eltondis ilin; sed mi neniam supozis vidi tiajojn vivantaj. ”

“Ne sajnas al mi pli kurioze ol audi kokinojn paroli, ” respondis Onklo Henriko.

“Versajne vi vidos multaj kuriozajojn en la Lando Oz, sinjoro, ”diris la Sorcisto. “Sed felando estas ege interesa kiam oni kutimigas al surprizigo. ”

“Ni alvenis! ”vokis la Kapitano, haltante antau dometo.

La domo estis el ligno, kaj estis rimarkinde bele planita. En la Smeralda Urbo oni opinius gin tre eta logejo; sed en ci tiu papera vilago gi aspektis grandega.

Veraj ?oroj estis en la gardeno kaj veraj arboj kreskis apud gi. Sur la antaua pordo a ?so diris:

F-INO TRANCTOND.

Guste kiam ili atingis la verandon la antaua pordo malfermigis kaj knabineto staris antau ili. Si aspektis proksimume samaga kiel Doroteo, kaj ridetante al siaj vizitantoj si diris, dolce:

“Bonvenon. ”

Sajnas ke la tuta grupo pli facile spiris vidante ke jen vera knabino el karno kaj sango. Si estis tre delikata kaj bela dum si staris tie bonvenigante ilin. Sia hararo estis delikate blonda kaj siaj okuloj turkize bluaj. Si havis rozajn vangojn kaj belajn blankajn dentojn. Super sia simpla blanka gardenrobo si portis sirmveston ornamitan per palrugaj kaj blankaj kvadratetoj, kaj per unu mano si tenis tondilon.

“Ni deziras paroli kun F-ino Tranctond, mi petas, ” diris Doroteo.

“Mi estas F-ino Tranctond, ”estis la respondo.

“Bonvolu eniri. ”

Si tenis la pordon malferma dum ili ciuj eniris belan salonon en kiu estis disjetitaj ciaj papereroj —kelkaj rigidaj, kelkaj maldikaj, kaj kelkaj silkecaj. La folioj kaj pecoj estis ciakoloraj. Sur tablo estis farboj kaj brosoj, kaj pluraj tondiloj, diversdimensiaj, diskusadis.

“Bonvolu sidi, ”diris F-ino Tranctond, forvisante la papererojn de sur kelkaj el la segoj. “Jam de tiom longe neniu vizitas min ke mi ne estas dece preparinta min ilin bonvenigi. Sed certe vi pardonos mian malnetan cambron, car gi estas mia laborejo. ”

“Cu vi faras la multajn paperpupojn? ”demandis Doroteo.

“Jes; mi eltondas ilin per miaj tondiloj, kaj pentras la vizagojn kaj kelkajn el la kostumoj. La laboro estas placa, kaj min felicigas kreskigi mian paperan vilagon. ”

“Sed kiel estas ke la paperaj pupoj vivas? ”demandis Onklino Em.