La Eksterordinara Lando Oz, стр. 14

“Mi devas honeste agnoski jam je la komenco demia rakonto ke mi naskigis ordinara Sancel-Insekto, ”komencis la besto, malkase kaj amikeme. “Car mineniun alian kutimon konis, mi marsis per miaj brakojkaj ne nur per miaj kruroj, kaj mi rampadis sub larandoj de stonoj au kasadis min inter la radikoj deherboj, celante nenion pli ol trovi kelkaj insektojnmalpli grandajn ol mi por mangi ilin.

“La malvarmaj noktoj rigidigis kaj senmovigis min, car mi ne surportis vestojn, sed ciumatene la varmajsunradioj donis al mi novan vivon kaj revigligis min. Aca ekzistado estis tio, sed memoru ke tia estas lanormala ekzisto de Sancel-Insektoj, kaj ankau demultaj aliaj bestetoj logantaj sur la tero.

“Sed la Destino decidis doni al mi, kvankam humilami estis, multe pli grandan sorton! Unu tagon mirampis proksime al kampara lernejo, kaj la monotonazuma sono de la studentoj en gi ekscitis min, do miaudacis eniri kaj rampi lau libera spaco inter du trabojgis mi atingis la ?non, kie, antau kameno kun ardantajcindroj, sidis la instruisto ce sia tablo.

“Neniu rimarkis min, nur etan Sancel-Insekton, kajkiam mi trovis ke la kameno estas ec pli varma kajkomforta ol la sunlumo, mi decidis establi mian estontanhejmon apud gi. Do mi trovis carman neston inter dubrikoj kaj kasis min en gi dum multaj, multaj monatoj. “Profesoro Cionsciul estas, sendube, la plej famaklerulo en la Lando Oz, kaj post kelkaj tagoj mikomencis auskultadi la lekciojn kaj prelegojn kiujn lifaris por siaj lernantoj. Neniu el ili estis pli atentemaol la humila, ne rimarkita Sancel-Insekto, kaj tiel miakiris sciaron kiu, lau mia propra agnosko, estas veremirinda. Tial mi skribis ‘P. E. ’—Plene Edukita —surmian kartojn; car plej ?erigas min ke la mondo neposedas alian Sancel-Insekton kun ec dekono da miajpropraj kulturo kaj erudicio. ”

“Vi prave ?eras, ”diris la Birdotimigilo. “Edukigoestas pri ?erinda. Mi mem estas edukita. La cerbarodonita al mi de la Granda Sorcisto estas, lau miajamikoj, nesuperebla. ”

“Tamen, ”interrompis la Stana Lignohakisto, “bonakoro estas, lau mia opinio, multe pli dezirinda oledukigo au cerbo. ”

“Lau mi, ”diris la Seg-Cevalo, “bona kruro estaspli dezirinda ol ambau. ”

“Cu semoj estas speco de cerbo? ”demandis laKukurbokapo, abrupte.

“Silentu! ”ordonis Tip, severe.

“Jes, kara Pacjo, ”respondis obeeme Jocjo. La Sancel-Insekto auskultis pacience —ecrespekteme —tiujn komentojn, kaj poste plu rakontis.

“Certe mi logis dum tri plenaj jaroj en tiu izolalerneja kameno, ”diris li, “soife trinkante el laciam ?ua fonto de kristala scio kusanta antau mi. ”

“Vera poeto, ”komentis la Birdotimigilo, aprobeskuetante sian kapon. “Sed unu tagon, ”pludirisl a Insekto, “mirindacirkonstanco okazis, sangantemian ekziston mem kajportante min al mia aktualaapogeo de grandeco. LaProfesoro trovis min dum mirampadis trans la kamenon, kaj antau ol mi poviseskapi, li kaptis min per siaj dik-kaj antau-?ngroj. “‘Karaj infanoj, ’diris li, ‘mi kaptis Sancel-Insekton —tre maloftan, interesan specimenon. Cu iuel vi scias kio estas Sancel-Insekto? ’

“‘Ne! ’koruse kriis la studentaro.

“‘Do, ’diris la Profesoro, ‘mi elprenos mian famanlupeaparaton kaj jetos la insekton sur ekranon enmulte pligrandigita formo, por ke vi ciuj zorge studugian nekutiman strukturon kaj ekkonu giajn kutimojnkaj vivmanieron. ’

“Dirinte tion, li prenis el sranko vere kuriozanilon, kaj antau ol mi komprenis kio okazas, mi trovismin jetita sur ekranon en multe pligrandigitaformo —tute tia kia vi nun vidas min.

“La studentoj ekstaris sur siaj segoj kaj pusis lakapon antauen por pli bone vidi min, kaj duknabinetoj saltis sur la breton de malfermita fenestrokie ili povis pli klare vidi. “‘Jen! ’kriis la Profesoro, lautavoce, ‘ci tiu multepligrandigita Sancel-Insekto; unu el la plej kuriozajekzistantaj insektoj! ’

“Car mi estis Plene Edukita, kaj sciis kion devasfari kulturoplena sinjoro, mi tiam ekstaris kaj metis mian manon sur mian bruston, kaj tre gentile klinismin. Mia neatendita ago sendube alarmis ilin, carunu el la knabinetoj starantaj sur la fenestrobretoekkriis kaj dorsenfalis el la fenestro, kuntirante sianakompanantinon dum si falis.

“La Profesoro kriis terurite kaj kuris tra lapordon por trovi cu la kompatindulinoj estisdamagitaj de la falo. La studentaro sekvis lin kaoze, kaj mi trovis min sola en la lernejcambro, ankorauen Multe Pligrandigita formo kaj libera fari kionajn mi volas.

“Tuj mi ekkonsciis ke jen bonega oportuno poreskapi. Mi ?eris pri mia grandeco, kaj mi kompreniske nun mi povos sendangere veturi tra la tutamondo, kaj mia superkulturo faros min indakunlaboranto de la plej erudicia persono kiun mirenkontos.

“Do, dum la Profesoro levis la knabinetojn —kiujestis timoplenaj sed ne damagitaj —de la tero, kaj lastudentoj amasigis cirkau ilin, mi trankvile marsis ella lernejo, cirkauiris angulon, kaj eskapis nerimarkiteal arbareto proksima. ”

“Mirinde! ”kriis la Kukurbokapo, admirante. “Jes, vere, ”akordis la Sancel-Insekto. “Mi ankoraugratulas min pro mia eskapo dum mi estis MultePligrandigita; car ec mia eksternatura sciego malmulteutilus al mi se mi restus eta, tute malgrava insekto. ”“Mi antau nun ne sciis, ”diris Tip, rigardante laSancel-Insekton dubkompreneme, “ke insektojsurportas vestojn. ”

“En la naturo, ne, ”respondis la fremdulo. “Seddum mia vagado mi bonsorte savis morteminacitannauafoje vivantan tajloron —vi versajne jam scias ketajloroj, same kiel katoj, vivas naufoje. Li estis treegedankema, car se li perdus tiun nauan vivon li tute?nigus; do li forte petis doni al mi ci tiun laumodanvestaron kiun mi nun surhavas. Gi bonege taugas almi, cu ne? ”kaj la Sancel-Insekto ekstaris kaj turnissin malrapide, por ke ili povu zorge rigardi lin.

“Nepre bona tajloro, ”diris la Birdotimigilo, iomenvie.

“Nu, certe bonkora tajloro, ”komentis NocjoHakisto.

“Sed kien vi celis, kiam vi renkontis nin? ”Tipdemandis la Sancel-Insekton.

“Nenien, precize, ”gi respondis; “kvankam miintencas baldau viziti la Smeraldan Urbon kaj arangiserion de lekcioj al speciale elektitaj auskultantoj prila ‘Avantagoj de Multpligrandigo’. ”

“Ni iras cele la Smeraldan Urbon nun, ”diris laStana Lignohakisto; “do, se vi deziras, ni volonteakceptos vin kiel nian akompananton. ”

La Sancel-Insekto riverencis tre gracie.

“Multe plezurigos min, ”diris li, “akcepti vianafablan inviton; car nenie en la Lando Oz mi povusrenkonti alian grupon egale amikeman. ”

“Jes, prave, ”agnoskis la Kukurbokapo. “Ni estastiom amikemaj kiom musoj kaj mielo. ”

“Sed —pardonu min se mi sajnas demandema —cuvi ne ciuj estas iom —ahem! — iom nekutimaj? ” demandis la Sancel-Insekto, rigardante de unu al aliakun malkasa scivolemo.

“Ne pli ol vi, ”respondis la Birdotimigilo. “Cio enla vivo estas nekutima gis kiam oni kutimigas al gi. ”

“Kia nekutima ?lozo ?o! ”krietis la Sancel-Insekto, admire.

“Jes, mia cerbo bone funkcias hodiau, ”agnoskis laBirdotimigilo, ?ere.

“Nu, se vi su ?ce ripozis kaj refresigis, ni ?eksuniajn genuojn pase al la Smeralda Urbo, ”proponis lapligrandigito.

“Ne eble, ”diris Tip. “La Seg-Cevalo havasrompitan kruron, do li ne povas ?eksi genuon. Kajne trovigas ligno el kiu fari novan kruron. Kaj ni nepovas lasi la cevalon ci tie car la artikoj de laKukurbokapo estas tro rigidaj kaj li devas rajdi. ”“Kia misfortuno! ”kriis la Sancel-Insekto. Li trezorge rigardis la grupon kaj diris:

“Se la Kukurbokapo rajdos, kial ne uzu kruronlian por fari kruron por la cevalo kiu portos lin? Lauaspekte, ambau estas el ligno. ”

“Nu, jen vera lerteco! ”diris la Birdotimigilo, aprobe. “Estas malfacile kompreni kial mia cerbo neelpensis tion antau longe! Ek, kara Nocjo, kaj ?ksula kruron de la Kukurbokapo al la Seg-Cevalo. ”

Al Jocjo ne multe placis tiu propono; sed li akceptiske lian kruron detrancu la Stana Lignohakisto kaj kegi estu cizita por utiligo kiel la maldekstra kruro de laSeg-Cevalo. Ankau al la Seg-Cevalo ne tre placis laoperacio; li grumblis multe pri la “bucado”, tiel linomis gin, kaj poste li deklaris ke la nova kruro estashontajo por respektinda Seg-Cevalo.

“Bonvolu pli zorge paroli, ”diris la Kukurbokapo, akre. “Bonvolu memori ke mian kruron vi kondamnas. ”

“Mi ne povas forgesi, ”kolere respondis la Seg-Cevalo, “car gi estas egale misfarita kiel ciu alia partovia. ”

“Misfarita! mi, misfarita! ”kriis Jocjo kolerege. “Vine rajtas nomi min misfarita! ”

“Vi estas egale absurde konstruita kiel saltpupeto, ”rikanis la cevalo, rulante siajn tuberajn okulojnmalice. “Ec via kapo ne estas ?ksita, kaj neniam oniscias cu vi rigardas antauen au retren! ”

“Amikoj, mi petegas, ne kverelu! ”pledis la StanaLignohakisto, maltrankvile. “Efektive, al neniu el nimankas kritikindajo; do ni toleru la mankojn unu dela alia. ”

“Bonega propono, ”diris la Sancel-Insekto, aprobe.

“Certe vi havas tre bonan koron, mia metala amiko. ”

“Jes ja, ”respondis Nocjo, tre placita. “Mia koroestas vere mia plej bona parto. Sed ni komencu nianveturon. ”

Ili sidigis la Kukurbokapon sur la Seg-Cevalon, kajligis lin al la cevalo per snuro, tiel ke li ne povosforfali.

Poste, kondukate de la Seg-Cevalo, ili ciujkomencis marsi al la Smeralda Urbo.