La Eksterordinara Lando Oz, стр. 11

Tip estis trempita kaj akvo gutadis de ciu angulo delia korpo; sed li sukcesis klini sin antauen kaj krii enla orelon de la Seg-Cevalo:

“Cesu barakti, idioto! Cesu barakti! ”

La cevalo tuj cesis baraktadi kaj kviete kusis sur lasurfaco, gia ligna korpo nagis egalfacile kiel ?oso. “Kion signifas tiu vorto ‘idioto’? ”demandis lacevalo.

“Gi estas riprocvorto, ”respondis Tip, iom hontapro la vorto. “Mi uzas gin nur kiam mi koleras. ”

“Do al mi placas ankau vin nomi idioto, ”diris lacevalo. “Car ne mi faris la riveron nek mi metis gintien; do nur riprocvorto taugas por persono kiuekkoleras kontrau min car ni falis en akvon. ”

“Tute evidente, ”respondis Tip; “mi agnoskas kemi maltauge parolis. ”Poste l i kriis al laKukurbokapo:“cu vi bone statas, Jocjo? ”Ili ne audis respondon. Do la knabo vokis al laRego:“cu vi bone statas, via mosto? ”

La Birdotimigilo gemis.

“Iel mi malbone statas, ”li diris per malforta voco. “Vere malseka estas ci tiu akvo! ”Tip estis tiel ?rme ligita per la snuro ke li ne povisturni sian kapon por rigardi siajn akompanantojn; doli diris al la Seg-Cevalo:

“Remu per viaj kruroj al la bordo. ”

La cevalo obeis, kaj kvankam ili ?osis malrapide, ili ?ne atingis la transan riverbordon ce loko su ?cemalalta por ke la besto povu rampi surteren. Iom malfacile la knabo sukcesis preni siantrancilon el poso kaj tranci la snuron kiu kunligis larajdantojn kaj la lignan cevalon. Li audis laBirdotimigilon fali surteren kun sponga sono, kaj posttio li mem rapide decevaligis kaj rigardis sian amikonJocjo.

La ligna korpo, kun sia brilega vestaro, ankorausidis rekta sur la dorso de la cevalo; sed mankis lakukurba kapo, kaj nur la akrigita stangeto kiuuzigis kiel kolo videblis. Kaj la Birdotimigilo, nu, la pajlo en lia korpo estis subskuita de la malglatairado kaj pusis sin dense en liajn krurojn kaj lamalsupran parton de lia korpo —kiu aspektis tredika kaj ronda dum lia supra parto aspektis kielmalplena sako. Sur sia kapo la Birdotimigiloankorau portis la pezan kronon, kiu kudritis al lakapo por ke li ne perdu gin; sed la kapo estis nuntiom malseka kaj malrigida ke la pezo de la orokaj de la juveloj antauenpendis kaj kunpremis lapentritan vizagon tiom ke li aspektis precize kielJapana mopso.

Tip volonte ridus —se li ne tiom maltrankviliguspri sia kreito Jocjo. Nu la Birdotimigilo, kvankamdamagita, restis kompleta, sed la kukurba kapo tiomnecesa por la ekzisto de Jocjo mankis; do la knaboprenis longan stangon kiu bonfortune kusis proksimekaj maltrankvile returnis sin al la akvo.

Malproksime sur la akvo videblis la ora koloro dela kukurbo, kiu trankvile balancigis sur la ondoj. Tiumomente gi estis tute ne atingebla por la knabo, sed post iom da tempo gi ?osis pli proksimen gis la knabo povis tusi gin per stango kaj tiri gin al labordo. Post tio li portis gin al la supro de la bordo, zorge visis la akvon de gia kukurba vizago per siapostuko, kaj kuris kun gi al Jocjo kaj remetis la kaponsur la kolon de la viro.

“Ho ve! ”estis la unuaj vortoj de Jocjo. “Kiaspertaco! Cu akvo putrigas kukurbojn? ”

Tip ne opiniis respondon necesa, car li sciis keankau la Birdotimigilo bezonas helpon. Do lizorgoplene elprenis la pajlon el la korpo kaj krurojde la Rego, kaj disetendis gin en la sunlumo por kegi sekigu. La malsekan vestaron li pendigis sur lakorpo de la Seg-Cevalo.

“Se akvo putrigas kukurbojn, ”komentis Jocjo, profunde gemante, “mia vivo estos tre mallonga. ”“Mi neniam rimarkis putron de kukurboj proakvo, ”respondis Tip; “kondice ke la akvo ne bolas. Se via kapo ne krevis, mia amiko, vi estas bonstata. ”“Nu, mia kapo tute ne krevis, ”deklaris Jocjo, plifelice.

“Sekve, ne vin genu, ”respondis la knabo. “Katotro pripensas kaj poste lamentas. ”

“Do, ”diris Jocjo, serioze, “mi vere gojas ke mi neestas kato. ”

La suno rapide sekigadis la vestojn, kaj Tipdisturnis la pajlon de lia Mosto por ke la varmajradioj sorbu la malsekon kaj refresigu kaj resekigugin. Post gia sekigo, li remetis la pajlon en laBirdotimigilon, simetriigis la formon, kaj glatigis lavizagon tiel ke li denove portis sian kutiman gajankaj carman esprimon.

“Grandan dankon, ”diris la monarko, gaje, dumli cirkaupromenis kaj trovis sin bonekvilibra. “Vereestas avantage esti Birdotimigilo. Se apudestas amikojpor ripari, nenio tro pereiga povas okazi. ”

“Cu eble varmega sunlumo krevigas kukurbojn? ”diris Jocjo, kun angora sono en la voco.

“Tute ne —tute ne! ”respondis la Birdotimigilo, gaje. “Vi bezonas timi nur maljunigon, knabeto. Kiam via ora juneco pereis ni rapide apartigos —sedne demandu al vi cu vi jam pereas; ni mem scios kajinformos vin. Sed venu! Ni rekomencu veturi. Mivolegas saluti mian amikon la Stanan Lignohakiston. ”Do ili residigis sur la Seg-Cevalon, Tip tenis?rme la stangon, la Kukurbokapo tenis ?rme Tipon, kaj la Birdotimigilo tenis ?rme la lignan framon deJocjo. “Ne rapidu, car nun oni ne plu postsekvas nin, ” diris Tip al sia rajdbesto. “Nur ke la suno ne bruligu miajn orelojn, ”dirisla Seg-Cevalo.

“Se tio okazos, ni donos al vi capeleton kaj farosel vi seg-cevalo, ”diris la Kukurbokapo malice. La Seg-Cevalo kolere stamp ?s kaj retrenrulistuberan okulon por rigardi Tipon.

“Jen, ”li henis, “cu vi ne protektos min kontrauinsultoj? ”“Kompreneble! ”respondis Tip, komfortige. “Micertas ke Jocjo ne celis ofendi vin. Kaj ni nepre nekverelu; ni devas resti bonaj amikoj. ”

“Bone! ”respondis la besto, “sed ne ?du kion dirastiu kukurbulo, li tro rapide perdas la kapon! ”Ne eblis trovi taugan respondon al tio, do dumkelka tempo ili rajdadis sen paroli.

Post iom da tempo la Birdotimigilo komentis:“Memorigas pri la antaua tempo. Sur ci tiu herbateraltajo mi iam savis Doroteon kiam sin minacis laPikantaj Abeloj de la Malbona Sorcistino de laOkcidento. ”

“Cu Pikantaj Abeloj damagas kukurbojn? ”demandis Jocjo, cirkaurigardante timoplene. “Ili ciuj mortis, do ne gravas, ”respondis laBirdotimigilo. “Kaj ci tie Nocjo Hakisto detruis laGrizajn Lupojn de la Malbona Sorcistino. ”“Kiu estis Nocjo Hakisto? ”demandis Tip.

“Tiel nomigas mia amiko la Stana Lignohakisto, ”respondis lia Mosto. “Kaj ci tie la Flugantaj Simiojkaptis kaj ligis nin, kaj for ?ugis portante malgrandanDoroteon, ”li pludiris, kiam ili veturis iom pli. “Cu Flugantaj Simioj mangas kukurbojn? ” demandis Jocjo, tremante pro timo.

“Mi ne scias; sed vi ne bezonas geni vin, car laFlugantaj Simioj nun estas sklavoj de Glinda la Bona, kiu posedas la Oran Capon kiu estras iliajn servojn, ” diris la Birdotimigilo, penseme.

Tiam la pajloplena monarko perdigis en siapensado pri la iamaj aventuroj. Kaj la Seg-Cevaloskuigadis kurante trans la ?orkovritajn kampojn kaj portis siajn rajdantojn rapide survoje. Vesperigis post nelonge, kaj sekvis la senlumajombroj de la nokto. Do Tip haltigis la cevalon kajciuj decevaligis. “Mi lacegas, ”diris la knabo, oscedegante; “kaj laherbaro estas mola kaj nevarma. Ni kusu ci tie kajdormu gis la mateno. ”

“Mi ne povas dormi, ”diris Jocjo.

“Mi neniam dormas, ”diris la Birdotimigilo.

“Mi ec ne komprenas kion signifas dormi, ”diris laSeg-Cevalo.

“Tamen, ni devas kompati ci tiun kompatindanknabon, kiu konsistas el karno kaj ostoj kaj sango, kaj lacigas, ”proponis la Birdotimigilo lau sia kutimahelpema maniero. “Mi memoras ke estis same rilateal malgranda Doroteo. Ni ciam devis sidi dumnoktedum si dormis. ”

“Mi bedauras, ”diris Tip plorete, “mi ne kulpas. Kaj mi ankau malsategas! ”

“Jen nova dangero! ”komentis Jocjo, malgoje.

“Espereble vi ne amas mangi kukurbojn. ”

“Nur se oni boligas ilin kaj metas ilin en tortojn, ”respondis la knabo, ridante. “Do vi ne bezonas timimin, amiko Jocjo. ”

“Kia malkuragulo, tiu Kukurbokapo! ”diris la Seg-Cevalo, malestime.

“Ankau vi eble estus malkuraga, se vi scius ke viputros! ”respondis Jocjo, kolere.

“Trankvile! — trankvile! ”interrompis la Birdo-timigilo; “ni ne kverelu. Ciu el ni havas mankojn, karaj amikoj; do ni strebu kompati unu la alian. Kajcar ci tiu kompatinda knabo estas malsata kaj havastute nenian mangajon, ni ciuj silentu kaj lasu lindormi; car oni diras ke dormante karnulo povasforgesi ec malsaton. ”

“Dankon! ”krietis Tip, dankeme. “Via Mosto estasegale bona kiel saga —kaj tio estas tre granda laudo! ”Do li etendis sin sur la herbaro kaj, uzante lapajloplenan Birdotimigilon kiel kusenon por sia kapo, li baldau endormigis.